Իմ և թատրոնի համագործակցությունը փոխշահավետ է եղել. Քեթրին Մանասյանը` 20 տարի` բեմում

Երեւանի պետական կամերային թատրոնի դերասանուհի Քեթրին Մանասյանը այս տարի տոնում է իր բեմական գործունեության 20-ամյակը: Երեխայի ծնունդից հետո շուրջ երեք տարով նա պասիվացրել էր իր աշխատանքը, սակայն հիմա արդեն վերադարձել է նախկին հունին: Քեթրինի հոբելյանը նշանավորվեց Շեքսպիրի «Ռոմեո եւ Ջուլիետ» ներկայացմամբ: Դերասանուհին առաջին անգամ հանդես է գալիս դասական ժանրում: Նա «Ժողովուրդ»-ի հետ զրույցում պատմել է իր եւ թատրոնի հարաբերությունների, 40-ի շեմին ունեցած զգացողությունների մասին:

Բացը չէր լրացվում

Երբ 20 տարի առաջ ոտք դրեցի Կամերային թատրոն, խաղացանկն այսքան ընդգրկուն չէր, թեեւ թատրոնը մեծ անուն ուներ: 1998-ին թատրոնի գործունեությունը փոքր-ինչ պասիվ էր: Բանն այն էր, որ սերնդափոխություն էր եղել, եւ իմ ու էլի մի քանի դերասանների մուտքով պայմանավորված` այնտեղ շարժ նկատվեց: Բանը հասավ նրան, որ տարեկան 3-4 ներկայացման պրեմիերա էինք ունենում: Ես ինձ համարում եմ բախտավոր մարդ, քանի որ հանրության կողմից ճանաչվել եմ հենց թատրոնի միջոցով: Ընտանեկան կարգավիճակով պայմանավորված դադար ունեցա, թեեւ ամբողջովին չէի դադարեցրել գործունեությունս, բայց 3 տարի դիտորդի դերում էի: Այդ բացը ոչ մի կերպ չէր լրացվում: Բայց ասեմ, որ դադարս ուղեկցվել է նոր մտահղացումներով: Հուսով եմ` դրանցից գոնե մեկը կկարողանամ այս տարի կյանքի կոչել:

Կախարդական աշխարհ

Այս 20 տարիների ընթացքում վերաբերմունքս թատրոնին նույնն է մնացել: Այն ինձ համար նախկինի պես կախարդական է, երբեմն չեմ հավատում, որ ապրում եմ այդ աշխարհում: Թատրոնն ինձ համար անսահմանության պես բան է: Եթե անընդհատ չբացահայտես թատրոնը քո մեջ եւ քեզ` թատրոնում, երեւի թե անհրաժեշտ կլինի դադարեցնել աշխատանքը:

Ի՞նչ է «խլել» բեմը

Երեւի եթե ես ինձ «բաշխեի» ուրիշ աշխատանքների մեջ, մի շարք կենցաղային հարցեր` թեկուզ կապված ֆինանսականի հետ, ավելի արագ կլուծվեին: Շատ գործեր պարզապես կուլ են գնում արվեստին: Այնուամենայնիվ, իմ վերջնական ընտրությունը միշտ էլ սրտով եմ կատարում, իսկ սիրտս տանում է ինձ թատրոն, այդ ձգողությունը մեծ է: Արդյունքում շատ բաներ տանուլ եմ տալիս: Այնուամենայնիվ, իմ եւ թատրոնի համագործակցությունը փոխշահավետ է եղել, քանի որ երկուստեք բավարարված ենք (ծիծաղում է):

Վերաբերմունքը փոխվել է

Ցավալի է, երբ աշխատանքի մեջ լճացում ես նկատում: Ժամանակին ստացածդ պատվոգրերն ու մեդալները, որոնք տվյալ պահին քեզ ուրախություն էին պատճառել, հետագայում առաջխաղացում չեն ապահովում, քո առջեւ մասնագիտական նոր հորիզոններ չեն բացում: Հաճախ ինքս մոռանում եմ, թե ինչ մրցանակներ եմ ստացել: Եվ եթե տարիներ առաջ ցավով էի վերաբերվում այն հանգամանքին, որ արժանիները հաճախ նման մրցանակների չեն արժանանում, հիմա այդ առումով վերաբերմունքս փոխվել է:

Ներդրումներ են պետք

Կցանկանայի, որ մեր ոլորտում ֆինանսական լուրջ ներդրումներ արվեին: Այսօր հայ թատրոնում կարող ենք ականատես լինել դերասանական լավ խաղի, սակայն տեխնիկական հնարքների, երաժշտական լուծումների, դեկորների, զգեստների առումով աղքատիկ վիճակ է: Մենք ունենք ներկայացումներ, որոնց դեպքում եթե համապատասխան ծախսեր արվեն, հնարավոր կլինի զարմացնել եւ հիացնել հանդիսատեսին:

Ի՞նչ է ուզում կինը 40-ում

Ինձ չեմ ընկալում եւ չեմ զգում այդ տարիքում, փառք Աստծո, ֆիզիկապես էլ փոքր եմ երեւում: Ամեն դեպքում, երբ թատրոնում պարբերաբար սերնդափոխություն է տեղի ունենում, եւ շփվում եմ երիտասարդների հետ, դիսբալանս չի զգացվում: Ինչ վերաբերում է կանացի ցանկությանը, ապա հատկապես այս տարիքում ինձ համար կարեւոր է, որ տղա20 տարի բեմում կամ փոխշահավետ համագործակցություն
Երեւանի պետական կամերային թատրոնի դերասանուհի Քեթրին Մանասյանը այս տարի տոնում է իր բեմական գործունեության 20-ամյակը: Երեխայի ծնունդից հետո շուրջ երեք տարով նա պասիվացրել էր իր աշխատանքը, սակայն հիմա արդեն վերադարձել է նախկին հունին: Քեթրինի հոբելյանը նշանավորվեց Շեքսպիրի «Ռոմեո եւ Ջուլիետ» ներկայացմամբ: Դերասանուհին առաջին անգամ հանդես է գալիս դասական ժանրում: Նա «Ժողովուրդ»-ի հետ զրույցում պատմել է իր եւ թատրոնի հարաբերությունների, 40-ի շեմին ունեցած զգացողությունների մասին:

Բացը չէր լրացվում

Երբ 20 տարի առաջ ոտք դրեցի Կամերային թատրոն, խաղացանկն այսքան ընդգրկուն չէր, թեեւ թատրոնը մեծ անուն ուներ: 1998-ին թատրոնի գործունեությունը փոքր-ինչ պասիվ էր: Բանն այն էր, որ սերնդափոխություն էր եղել, եւ իմ ու էլի մի քանի դերասանների մուտքով պայմանավորված` այնտեղ շարժ նկատվեց: Բանը հասավ նրան, որ տարեկան 3-4 ներկայացման պրեմիերա էինք ունենում: Ես ինձ համարում եմ բախտավոր մարդ, քանի որ հանրության կողմից ճանաչվել եմ հենց թատրոնի միջոցով: Ընտանեկան կարգավիճակով պայմանավորված դադար ունեցա, թեեւ ամբողջովին չէի դադարեցրել գործունեությունս, բայց 3 տարի դիտորդի դերում էի: Այդ բացը ոչ մի կերպ չէր լրացվում: Բայց ասեմ, որ դադարս ուղեկցվել է նոր մտահղացումներով: Հուսով եմ` դրանցից գոնե մեկը կկարողանամ այս տարի կյանքի կոչել:

Կախարդական աշխարհ

Այս 20 տարիների ընթացքում վերաբերմունքս թատրոնին նույնն է մնացել: Այն ինձ համար նախկինի պես կախարդական է, երբեմն չեմ հավատում, որ ապրում եմ այդ աշխարհում: Թատրոնն ինձ համար անսահմանության պես բան է: Եթե անընդհատ չբացահայտես թատրոնը քո մեջ եւ քեզ` թատրոնում, երեւի թե անհրաժեշտ կլինի դադարեցնել աշխատանքը:

Ի՞նչ է «խլել» բեմը

Երեւի եթե ես ինձ «բաշխեի» ուրիշ աշխատանքների մեջ, մի շարք կենցաղային հարցեր` թեկուզ կապված ֆինանսականի հետ, ավելի արագ կլուծվեին: Շատ գործեր պարզապես կուլ են գնում արվեստին: Այնուամենայնիվ, իմ վերջնական ընտրությունը միշտ էլ սրտով եմ կատարում, իսկ սիրտս տանում է ինձ թատրոն, այդ ձգողությունը մեծ է: Արդյունքում շատ բաներ տանուլ եմ տալիս: Այնուամենայնիվ, իմ եւ թատրոնի համագործակցությունը փոխշահավետ է եղել, քանի որ երկուստեք բավարարված ենք (ծիծաղում է):

Վերաբերմունքը փոխվել է

Ցավալի է, երբ աշխատանքի մեջ լճացում ես նկատում: Ժամանակին ստացածդ պատվոգրերն ու մեդալները, որոնք տվյալ պահին քեզ ուրախություն էին պատճառել, հետագայում առաջխաղացում չեն ապահովում, քո առջեւ մասնագիտական նոր հորիզոններ չեն բացում: Հաճախ ինքս մոռանում եմ, թե ինչ մրցանակներ եմ ստացել: Եվ եթե տարիներ առաջ ցավով էի վերաբերվում այն հանգամանքին, որ արժանիները հաճախ նման մրցանակների չեն արժանանում, հիմա այդ առումով վերաբերմունքս փոխվել է:

Ներդրումներ են պետք

Կցանկանայի, որ մեր ոլորտում ֆինանսական լուրջ ներդրումներ արվեին: Այսօր հայ թատրոնում կարող ենք ականատես լինել դերասանական լավ խաղի, սակայն տեխնիկական հնարքների, երաժշտական լուծումների, դեկորների, զգեստների առումով աղքատիկ վիճակ է: Մենք ունենք ներկայացումներ, որոնց դեպքում եթե համապատասխան ծախսեր արվեն, հնարավոր կլինի զարմացնել եւ հիացնել հանդիսատեսին:

Ի՞նչ է ուզում կինը 40-ում

Ինձ չեմ ընկալում եւ չեմ զգում այդ տարիքում, փառք Աստծո, ֆիզիկապես էլ փոքր եմ երեւում: Ամեն դեպքում, երբ թատրոնում պարբերաբար սերնդափոխություն է տեղի ունենում, եւ շփվում եմ երիտասարդների հետ, դիսբալանս չի զգացվում: Ինչ վերաբերում է կանացի ցանկությանը, ապա հատկապես այս տարիքում ինձ համար կարեւոր է, որ տղամարդն ունենա հումորի զգացում:

Անուղղելի լավատես

Այսօր մարդկային հարաբերություններում համատարած լարվածություն է զգացվում, որն անդրադառնում է արվեստի մարդու հոգեվիճակի վրա: Ագրեսիվություն, վհատվածություն եւ կիսատ ուրախություն կա բոլորի շրջանում: Բայց ես անուղղելի լավատես եմ եւ բոլոր իրավիճակներում փորձում եմ ժպտալ:

Աննա Բաբաջանյան