ATV հեռուստաընկերության նոր հեռուստասերիալի` «Կարմիր բլուրի» գլխավոր հերոսուհին` Սոսեի դերակատար Տիրուհի Հակոբյանը, լսարանին հայտնի մարդ չէ, առաջին քայլերն է անում դերասանական ասպարեզում։ Մինչև այս երկրորդական դեր է խաղացել միայն «Օտարը» հեռուստասերիալում։
Նախագծի ղեկավար Ելենա Արշակյանը նրան ընտրել է Թատերական ինստիտուտից։ Տիրուհին այս տարի ավարտել է Դերասանական բաժինը, եղել է Ռուբեն Բաբայանի կուրսից։ Սերիալում նկարահանվելուն զուգահեռ նա խաղում է Տիկնիկային թատրոնում։
Թատրոնում մանուկներին ուրախացնող դերասանուհին նկարահանման հրապարակում հասցրել է դառնալ բոլորի սիրելի Տիրուկը։ Ելենան ասում է, որ նկարահանման հրապարակում նրան սիրում են որպես փոքր, ազնիվ աղջկա, որը շատ էմոցիոնալ է, կարող է հուզվել ամենափոքր թվացող հարցից։
Զգացմունքային լինելն ունի նաև իր դրական կողմը, Տիրուհին միանգամից կարողանում է արտասվել, երբ կերպարն ունենում է դրա կարիքը։) Խոսելով իր էմոցիոնալ դերասանուհու մասին, Ելենան վստահություն հայտնեց, որ իր ռեժիսորական հոտառությունն իրեն չի խաբել, Տիրուհին կարդարացնի իր հույսերը։ Ռեժիսորին նման վստահություն է տալիս աղջկա պարտաճանաչությունն ու աշխատասիրությունը։ Իր հերթին` երիտասարդ դերասանուհին կարևորում է լսարանին ներկայանալու առաջին հնարավորությունը ճիշտ օգտագործելը։ Tert.am Life–ն անկեղծ զրույց է ունեցել 22-ամյա դերասանուհու հետ։
–Տիրուհի, ինչպե՞ս ընտրեցիր դերասանուհու մասնագիտությունը։ Ընտանիքումդ դերասաններ կա՞ն։
–Այո, հայրիկս և քույրիկս։ Հայրս` Գրիգոր Հակոբյանը, Տիկնիկային թատրոնի դերասան է, քույրս` Արմինե Հակոբյանը, խաղացել է գեղարվեստական ֆիլմերում։ Երբ ես պետք է մասնագիտական ընտրություն անեի, ընտանիքս դեմ չէր։ Ասում էին, որ պետք է ընտրեմ այն մասնագիտությունը, որն իսկապես սիրում եմ։ Իսկ ես միշտ մտածել եմ դերասանուհի դառնալու մասին։
–Հատկապես երիտասարդներին այս մասնագիտության մեջ գրավում է հայտնիդառնալու փաստը։ Քեզ ի՞նչը տարավ Թատերական ինստիտուտ։
–Ինձ ավելի շատ ոգևորում էր այն փաստը, որ դերասանության մեջ կարող ես լինել ամեն ինչ` բժիշկ, հոգեբան… սա այն մասնագիտությունն է, որում քեզ կարող ես գտնել ամեն ոլորտում։ Ինձ համար առավել գրավիչ էր հենց այդ միտքը։
–Ասում են` կանայք պիտի մի քիչ խորամանկ լինեն։ Տարբեր դերեր խաղալն իրականկյանքում որքանո՞վ ես կիրառում։
–Իրական կյանքում ընդհանրապես չեմ խաղում։ Երբեք, օրինակ, արհեստական չեմ հուզվել, որ ինձ հավատան։ Նույնիսկ վիրավորվում եմ, երբ ինձ ասում են` դերասանուհի ես, լացիր, թող հավատան, այսինչ բանն անեն։
–Ինչպե՞ս Ելենա Արշակյանը գտավ քեզ և հայտնվեցիր «Կարմիր բլուր» հեռուստասերիալում։
–Շատ պատահաբար։ Նախագծի մեկնարկին 2-3 օր էր մնացել, եկա քասթինգի, մենք զրուցեցինք։ Ինձ շատ դուր եկավ իր անկեղծությունը, այն ջերմ մթնոլորտը, որը միանգամից ստեղծվեց։ Նկարահանման հրապարակում լինում են պահեր, երբ Ելենան ջղայնանում է ինձ վրա, սակայն ես դրանից չեմ նեղանում, որովհետև շատ անկեղծ է անում այդ ամենը։
–Միանգամից գլխավոր դերով ներկայանալը և՛ ոգևորիչ է, և՛ պատասխանատու։ Ի՞նչ էր սա նշանակում քեզ համար։
–Երբ իմացա, որ գլխավոր դեր եմ խաղալու, Ելենայի հետ զրույց ունեցանք։ Նա ասաց, որ մենք միասին պետք է անցնենք այս փուլը։ Ես ոչ միայն իմ մասին եմ մտածում, այլև Ելենայի, որովհետև նա է ինձ բերել այստեղ ու վստահել այս դերը։ Ուզում եմ նա համոզվի, որ ճիշտ ընտրություն էր արել։
–Իսկ ինչի՞ց կարող է զայրանալ Ելենան։ Ի՞նչ բարդություններ են լինում նկարահանումների ժամանակ։
–Սա իմ առաջին դերն է, բնականաբար, փորձս քիչ է։ Ես նոր եմ մտնում այս ջրի մեջ և լողում։ Մեծ փորձությունների միջով եմ անցել, առաջին հերթին` հոգեբանական։ Ինքս ինձ համար բարիերներ եմ հաղթահարում։
Բարդությունները տարբեր են։ Օրինակ, երբ Տիկնիկայինի փորձից հետո գալիս եմ նկարահանման, փոփոխությունը մեծ է։ Թատրոնում ձայնս ամբողջությամբ փոխում եմ և խոսում, օրինակ, ճուտիկի ձայնով, նկարահանման հրապարակում պետք է վերադառնամ այլ տոնայնության, լինեմ ավելի վստահ։
–Արդեն սկսե՞լ են քեզ ճանաչել։ Ինչպիսի՞ն են առաջին արձագանքները։
–Այո, ամենաշատը խանութներում են մոտենում ինձ ու հետաքրքրվում, թե ինչ է լինելու հաջորդ սերիայում։) Նաև ասում են, որ շատ եմ հուզում իրենց։
–Հիմնական խաղընկերներդ փորձառու դերասաններ են` Սամվել Սարգսյան, Արտաշես Ալեքսանյան, Անետ Գրիգորյան, Սարգիս Գրիգորյան, Վահե Զիրոյան։ Ինչպե՞ս է ստացվում համագործակցությունը նրանց հետ։
–Ինձ համար հեշտ է, քանի որ նրանք անցել են այդ ճանապարհը ու փորձում են ինձ օգնել։ Նրանց հետ խաղալն ինձ համար և՛ պատիվ է, և՛ պատասխանատու։ Ես հաճախ հուզվում եմ, սակայն դա ինձ շատ է օգնում։ Թե՛ դերասանները, թե՛ ամբողջ անձնակազմն ինձ քաջալերում են, ինչի համար շատ շնորհակալ եմ։
–Երբեմն, դերասանները դժգոհում են, որ սկսնակների պատճառով նկարահանումներն ավելի երկար են տևում։ Անախորժություններ չե՞ն լինում։
–Նման բան դեռ չի եղել։ Կարծում եմ` նման բողոքներ լինում են, երբ դերասանը գալիս է նկարահանման առանց տեքստը սովորելու։ Ես տեքստերը սովորած եմ գնում նկարահանման։ Իհարկե, լինում է, երբ մի տեսարանը մի քանի դուբլով է նկարահանվում, սակայն դժգոհություններ չեն լինում։
Նկարահանման հրապարակում, իսկապես ընտանեկան մթնոլորտ է, լավ էներգիա կա, դա շատ է օգնում աշխատանքին։ Ինձ բոլորը շատ լավ են վերաբերում։ Կարծում եմ` այդ մթնոլորտը պայմանավորված է նաև ղեկավարով` Ելենա Արշակյանով։
–Տիրուհի, իսկ ինչպե՞ս հայտնվեցիր Տիկնիկային թատրոնում։ Հայրիկդ այնտեղ է խաղում, միջամտե՞լ է աշխատանքի անցնելուդ։
– Ես Ռուբեն Բաբայանի կուրսից եմ եղել, հետագայում հենց նա է ինձ ընտրել Տիկնիկայինում խաղալու համար։ Մեր կուրսից ընտրել էր ընդամենը 4 հոգու։ Թատրոնում աշխատելու առաջին փորձս է, ինչից շատ եմ ոգևորվել։ Կարծում եմ` նրանք, ովքեր ճանաչում են Ռուբեն Բաբայանին, կհասկանան, որ նրա դեպքում ծանոթը չի կարող դեր խաղալ։ Երբ ես ընդունվեցի Թատերական, վճարովի էի սովորում, հետո լավ սովորելու արդյունքում տեղափոխվեցի անվճար համակարգ։ Եթե ծանոթով լիներ, միանգամից անվճար կընդունվեի։
Թատերականում ինձ դասավանդում էին մարդիկ, որոնց ճանաչում եմ մանկուց, սակայն որպես դասախոս` ինձ հետ այնպես էին վարվում, որ զարմանում էի, մտածում էի`մի՞թե սա նույն մարդն է, ում փաթաթվելով եմ բարևում, մի՞թե կարող է այսքան խիստ լինել ինձ հետ։ Ուսանողական տարիներին ինձ շատ են լացացրել։) Անուններ նշել չեմ ուզում, բայց նրանք այն մարդիկ էին, ում հետ ընտանեկան շփում ունեինք։ Այնպես որ, ծանոթը դեր չի ունեցել։
–Կա՞ ներկայացում, որտեղ զբաղված ես հայրիկիդ հետ։ Անձնական հարաբերություններն ինչպե՞ս են դրսևորվում աշխատանքում։
– Այժմ ներգրավված եմ 3 ներկայացման մեջ։ Մեկում նաև հայրիկս է խաղում, սակայն խաղընկերներ չենք, միասին դիալոգներ չունենք։
–Դերասանի աշխատանքը ենթադրում է լինել ուշադրության կենտրոնում։ Այս ցանկությունը նույնիսկ ենթագիտակցական մակարդակում ուղեկցում է դերասաններին, երգիչներին։ Տիկնիկավարության մեջ դերասանը մնում է երկրորդ պլանում։ Բարդ չէ՞։
–Իրականում, սա լրիվ այլ աշխարհ է, շատ հետաքրքիր է, քանի որ աշխատանքը երեխաների հետ է։
Մանրամասները` այստեղ:
.gif)
