«Ժողովուրդ» օրաթերթի բլից հարցերին պատասխանել է դերասան, երգիչ Ավո Խալաթյանը: Մենք զրուցել ենք նրա էությունը բացահայտող ամենատարբեր թեմաներից եւ ստացել ինքնատիպ պատասխաններ:
-Ավո, եթե հավատաք ռեինկարնացիային, ի՞նչ կամ ո՞վ կցանկանաք լինել հաջորդ կյանքում:
-Ես կենդանիներ եմ շատ սիրում, ուստի կցանկանայի բարձր ճախրող ուժեղ մի թռչուն լինել:
– Ձեր բնավորության ո՞ր գիծն է միշտ փրկել:
-Ազնվությունը: Դա, կարելի է ասել, կյանքի կրեդո է, ոչ բնավորության գիծ:
-Մարդուն լավ ապրելու համար հարկավոր է…
-Ազատություն:
-Կոնֆլիկտի դեպքում սիրելիից հեռանալ` տեսարաններ սարքելո՞վ, թե՞ լուռ:
-Լուռ տեսարաններով (ծիծաղում է):
-Չեք ուզում հիշել Ձեր կյանքի այն փուլը, երբ…
-Նույնիսկ ամենաբարդ փուլերն էլ հաճույքով եմ հիշում: Օրինակ՝ մանկությանս տարիներին բավական դժվարություններ եմ տեսել, 1990-ականներին մի ամբողջ սերունդ է ապրել այդ ամենը, բայց ես, միեւնույն է, ուզում եմ հիշել եւ նույնիսկ ետ բերել առանց խաղալիքի, բայց երանելի մանկությունս:
-Ձեզ կարող է նեղացնել միայն նա…
-Ումից նման բան չեմ սպասում:
-Ումի՞ց կամ ինչի՞ց կախվածություն ունեք:
-Կյանքից, առավոտից, մարդկանցից, ապրելուց:
-Ամառային հանգստի Ձեր նախընտրելի տարբերա՞կը:
-Երբեմն սիրում եմ միայնակ հանգստանալ, բայց եթե, օրինակ, ծովափին եմ, նախընտրում եմ լինել ընտանիքիս, ընկերներիս հետ: Թերեւս պասիվ հանգստի սիրահար եմ, բայց չեմ հիշում, թե վերջին շրջանում երբ եմ միայնակ մեկնել հանգստի, որպեսզի կարողանամ լիարժեք թոթափել հոգնությունս: Իսկ եթե, ասենք, երեխաների հետ ես, պասիվ հանգստի մասին պետք է մոռանալ:
-Ձեր ամենամեծ հաջողությունն ի՞նչն եք համարում:
-Նման ընտանիք ունենալը:
-Շարունակեք միտքը. «Ամբողջ կյանքն էլ չի բավականացնի…»:
-Սիրելու համար: Սա կարող է օրիգինալ չհնչել, բայց ոնց պտտվես, այդ եզրահանգման ես գալու: Մարդ միշտ ուզում է, որ իր սիրտը թրթռա:
-Ֆիլմ, որը ոգեշնչել է Ձեզ:
-Դրանք շատ են: Ի դեպ, ասեմ, որ վերջին շրջանում «Օսկարի» արժանացած մի շարք ֆիլմեր չեմ հավանել, փոխարենը ինձ հաճախ գրավում են ոչ մի մրցանակի չարժանացած ժապավենները: Ինչ վերաբերում է ոգեշնչելուն, պատանի հասակում դիտել եմ «Թռիչք կկվի բնի վրայով» ֆիլմը, որը, կարծում եմ, շատ ազդեցիկ է եւ տպավորիչ: Ծնողներիս հետ մեկնել էինք Ֆիոլետովո հանգստի, եւ հիշում եմ, որ այնտեղ եմ այն դիտել առաջին անգամ:
-Ձեր ներաշխարհն ի՞նչ գույն ունի:
-Գունապնակս բավական բազմերանգ է, ըստ տրամադրության` գույները փոխվում են՝ սեւից մինչեւ վառ երանգներ:
-Ո՞րն է աշխարհի ամենալավ տեղը:
-Երեւանը: Վերջին 10-12 տարում շատ եմ շրջագայել, բազմաթիվ երկրներում եմ եղել, բայց ոչ մի երկիր ինձ այնքան չի գրավել, որքան իմ հայրենիքը: Ոչ մի երկիր ինձ չի գամել այնպես, ինչպես Հայաստանը: Երեւանի հետ ոչ մի քաղաք չեմ համեմատի: Երբ Երեւանից երկար ժամանակով բացակայում եմ, դեպրեսիայի մեջ եմ ընկնում:
-Ապտակ, որ այդպես էլ չեք մարսել:
-Ամեն ինչ էլ մարսվում է, եթե կյանքիդ կարգախոսը ճիշտ ես ընտրում: Ամենակարեւորն այն է, որ հիշաչար չեմ, իսկ ապտակիկներ, փոքրիկ դավաճանություններ, իհարկե, եղել են:
-Ընկերը նա է, ով…
-Ընկերն ամեն ինչ է: Երեւանում սարսափելի է ապրել առանց ընկերների: Երբ աշխատանքից գալիս ես տուն, ժամանակ ես անցկացնում ընտանիքիդ անդամների հետ եւ հանկարծ օդ ու ջրի պես զգում ես ընկերների կարիք, բայց ընկերները Երեւանում քչացել են. դա արհավիրք է:
-Ավարտեք միտքը՝ «Մարդիկ լույս աշխարհ են գալիս, որպեսզի…»
-Որպեսզի աշխարհի լույսը պահեն եկող սերնդի համար:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
