«ԲԵՆԹԼԻ» ՍԻՐՈՂ ՏԵՐՏԵՐԸ

Հավանաբար շատերն են հիշում, թե ինչպես էր ժամանակին ՀՀ  Գերագույն Խորհրդի պատգամավոր Արշակ Սադոյանը վարչապետ Հրանտ Բագրատյանից պահանջում  պարզաբանել, թե որտեղից նրան այնքան գումար, որ  կարողանում է «Մարլբորո» սիգարետ ծխել: Այսօրվա իրավիճակում  նման հարցադրումն,   իհարկե,  ծիծաղելի  կհնչեր,  քանի  որ վարչապետերը, սադոյաններն ու սիգարետները փոխվել են:  Փոխվել են անգամ տերտերները: Եվ այն էլ որքա~ն: Օրինակ` Հայ առաքելական եկեղեցու Արարատյան հայրապետական թեմի առաջնորդական փոխանորդ Նավասարդ արքեպիսկոպոս Կճոյանը, որը հայտնի է իշխանական  «տուսովկաներում» իր մշտական (առավել հաճախ անտեղի) մասնակցությամբ, վերջերս որոշել է ձեռք բերել «Բենթլի» մակնիշի ավտոմեքենա: Մոտ 200 հազար դոլար արժողությամբ այդ մեքենան, բնականաբար, ձեւակերպվել է որպես նվեր նրա սանիկի կողմից: Այն փաստը, որ բարձրաստիճան հոգեւորականն իրեն թույլ է տալիս երթեւեկել նման թանկարժեք մեքենայով մի երկրում, որի բնակչության  1/3-ը ծայրահեղ աղքատ է, արդեն իսկ կասկածի տակ է դնում  վերջինիս քրիստոնեավայել կենցաղն ու մտածողությունը:  Թեպետ  Կճոյանի դեպքում առանձնապես  զարմանալ պետք չէ, քանի որ հատկապես  ՀՀԿ քարոզարշավների ընթացքում քաղաքական հայտարարություններ անող փոխանորդը   արդեն վաղուց է, որ ընկալվում է ոչ թե որպես բարձրաստիճան հոգեւորական, այլ  ՀՀԿ անձնական օգտագործման տերտեր: Ուստի միանգամայն օրինաչափ է, որ հաճախ շփվելով իշխանական օլիգարխիայի հետ, Նավասարդ արքեպիսկոպոսը  մտածել է` «ումի՞ց եմ պակաս» ու որոշել, որ այսուհետ իր «կալիբրի» տերտերի համար անհարմար է «Մերսեդես»-ով շրջելը: Իրեն առնվազն «Բենթլին» է սազում:  Զարմանալի է սակայն այն, որ  «Բենթլի»-ի հարցով իրեն դիմած լրագրողին  Կճոյանը պատասխանել է. «Ո՞ւմ է դա հետաքրքրում: Ի՞նչ կապ ունի հասարակությունն իմ անձնական կյանքի հետ: Քո ինչինա՞ պետք` ես ինչ գույնի շոր եմ հագնում, քո ի՞նչ գործնա` իմ անձնական կյանքի մեջ ես մտնում»: Փաստորեն, ապագա կաթողիկոսի պոտենցիալ թեկնածու (Աստված երկար կյանք տա Գարեգին Բ-ին) արքեպիսկոպոսը չի երկնչում   հրապարակավ հայտարարել, որ ինքն անձնական կյանք, եւ, առավել եւս, ունեցվածք ունի:  Մինչդեռ, որքան գիտենք, հոգեւորականը, առավել եւս կուսակրոն արքեպիսկոպոսը,  իր երկրային կյանքն ամբողջությամբ  պետք է նվիրի Աստծուն  ծառայելուն: Սակայն, հաշվի առնելով Կճոյանի կերպարն ու գործունեությունն  ընդհանրապես եւ լրագրողի հետ խոսելու   ձեւը մասնավորապես, իրական հոգեւորականին բնորոշ  անանձնականություն, սակավապետություն եւ համեստություն հասկացությունները նրա դեպքում  դառնում են ծիծաղելի: Եվ ցավոք` ոչ միայն նրա: