Չեմ նեղվում, որ այստեղ չեմ գնահատվում. Սուրեն Թադևոսյան (ֆոտո)

Ռեժիսոր, պրոդյուսեր, սցենարիստ Սուրեն Թադեւոսյանն այն համոզմանն է, որ Հայաստանում դեռ երկար ժամանակ չենք կարող նկարահանել լուրջ ֆիլմեր, քանի որ չունենք համապատասխան դերասանական դպրոց եւ ստեղծագործական խումբ: Նա «Ժողովուրդ»-ի հետ զրույցում անդրադարձել է նաեւ Հայաստանում փառատոների սակավության խնդրին, խոսել է, ինչպես ինքն է ասում, «Ոսկե ծիրան»-ի մոնոպոլիական կարգավիճակից եւ այլ թեմաներից:

-Սուրե՛ն, այս տարվա հետ ի՞նչ ծրագրեր եք կապում: Արտերկրում անելիքներ ունե՞ք:

-Աշխատում եմ մի քանի նախագծերի վրա, որոնք պետք է իրագործվեն Եվրոպայում եւ ԱՄՆ-ում: Խոսքս լիամետրաժ ֆիլմի եւ հեռուստատեսային նախագծերի մասին է: Դեռեւս այսքանը կարող եմ ասել:

-«Ոսկե ծիրան»-ին այս տարի է՞լ եք մասնակցելու, թեկուզ ոչ մրցութային կարգով:

-«Ոսկե ծիրան»-ը մոնոպոլիական կարգավիճակ ունի մեր երկրում, եւ եթե ուզում ես Հայաստանում ինչ-որ փառատոնի ցուցադրվել, պետք է մասնակցես «Ոսկե ծիրան»-ին: Անգամ չգիտեմ` սա լավ է, թե վատ: Երբ նախորդ տարի իմ ֆիլմը ներկայացրեցի այնտեղ, երեւի համարեցին, որ այն այդքան էլ արժանի չէր մրցութային ծրագրում ներկայացված լինելուն, ուստի ես համաձայնեցի մասնակցել ոչ մրցութային ծրագրին: Դրանից հետո իմ ֆիլմն ընտրվեց աշխարհի բավական հայտնի 14 միջազգային կինոփառատոնների կողմից, արժանացավ մրցանակների, ցուցադրվեց ավելի քան 9 երկրում: Այնպես որ, ես չեմ «նեղվում», որ այստեղ չեմ գնահատվում: Այս ամենից պարզապես հետեւություններ եմ անում:

-Հայաստանը կինոփառատոնների կարիք ունի՞:

-Կոնկրետ «Ոսկե ծիրան»-ն, ամեն դեպքում, լուրջ աշխատանք է կատարում, հայկական կինոն ավելի ճանաչելի է դարձնում լայն շրջանակներում եւ այլն: Վատն այն է, որ մենք հազիվ մի փառատոն ենք կարողանում պահել: Գոնե 5-6 նման փառատոն պետք է ունենայինք: Եթե, օրինակ, ես գիտեմ, թե ինչպես կարելի է անել, որ իմ աշխատանքները դրսում կյանք ունենան, ապա շատերի համար «Ոսկե ծիրան»-ի պես փառատոնները երեւալու եզակի հնարավորություններից են:

-Հետաքրքիր է, որ Դուք նաեւ գրքեր եք հեղինակում: Կարելի՞ է ասել, որ դրանք գրվում են` հետագայում Ձեր ֆիլմերի համար որպես սցենար ծառայելու նպատակով:

-Մասնագիտությամբ կինոռեժիսոր եմ եւ սովորելու տարիներին ուսումնասիրել եմ նաեւ սցենարային աշխատանք: Անգամ գիրք գրելիս ես վիզուալ եմ մտածում: Երկրորդ գիրքս, որի անվանումն է «Նրանք», հետաքրքիր թեմա է արծարծում, եւ կարծում եմ, որ եթե դրա մոտիվներով ֆիլմ նկարահանվի, այն մեծ հաջողություն կունենա: Հույս ունեմ, որ այն կնկարահանվի դրսում, տեսնենք` ինչպես կստացվի:

-Սուրե՛ն, վերջին շրջանում Հայաստանում նոր թողարկվող ֆիլմերի շարքում գերակշռողը կատակերգություններ են: Այս հանգամանքն ինչո՞վ եք պայմանավորում:

-Այդ տենդենցն առկա է ողջ աշխարհում: Իսկ Հայաստանում, որտեղ ֆիլմերը կարող են շահույթ ապահովել տոմսարկղից եկած գումարներով միայն, բնական է, որ պետք է քոմեդի նկարահանեն: Չնայած, ինչ-որ առումով սա էլ ազգային սովորության հարց է: Օրինակ` Ռուսաստանում էլ է քոմեդին շահութաբեր, իսկ, ահա, եվրոպական մի շարք երկրներում կոմերցիոն են համարվում սարսափ ժանրի ֆիլմերը:

-Որակյալ կինո նկարահանելու համար մեզ ի՞նչ է պակասում:

-Մենք դեռ երկար ժամանակ չենք կարող նկարահանել, օրինակ, լուրջ դրամատիկ ֆիլմեր, քանի որ չունենք համապատասխան դերասանական դպրոց եւ ստեղծագործական խումբ, իսկ տեխնիկական անձնակազմ մեծ ցանկության դեպքում հանարավոր է ապահովել: Ամեն դեպքում, ամենաորոշիչ կոմպոնենտը մնում է ֆինանսը: Այնքան, որքան հարկավոր է որակ ստանալու համար` տոմս վաճառելով չես հավաքի:

-Այսինքն` պետք է աշխատել դրսի շուկայի համար:

-Այդ դեպքում հարց է ծագում` ի՞նչ կարող են առաջարկել այստեղի մասնագետները դրսի շուկային: Մենք ունենք շատ լավ օպերատորներ, մոնտաժողներ եւ այլն, բայց նրանց աշխատանքը չի երեւում, ակնհայտը ռեժիսորի աշխատանքն է:

-Որն այնքա՞ն էլ որակյալ չէ:

-Դե, ի՞նչ իմանաս, գուցե մի օր… (ծիծաղում է):

Զրուցեց Աննա Բաբաջանյանը