​«Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց» ֆիլմում կտեսնեք ավելի քիչ արցունք եւ պոռթկումներ. Անի Ղազարյան (ֆոտո, վիդեո)

Առաջիկայում մեծ էկրանին կհայտնվի ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանի «Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց» ֆիլմը: Պաշտոնական թիզերը դիտելուց հետո պարզ է դառնում, որ սպասվում են նոր շրջադարձեր, դերասանական կազմի փոփոխություն: «Ժողովուրդ»-ը զրուցել է գլխավոր հերոսուհուն մարմնավորող դերասանուհի Անի Ղազարյանի հետ: Հանդիսատեսը նրան ճանաչում է նաեւ Վ. Չալդրանյանի «Վարդապետի լռությունը» ֆիլմից:

-Անի՛, նշել եք, որ Մ. Մկրտչյանի «Կյանք ու կռիվ» ֆիլմը շրջադարձային էր նորագույն շրջանի հայկական կինոյի համար: Ինչո՞վ էր այն որոշիչ:

-Նախ` այս ֆիլմի միջոցով աչքի ընկան դերասաններ, որոնց հանրությունը մինչ այդ չէր ճանաչում (կամ ճանաչում էր միայն թատերասեր մասսան): Շոուբիզնեսյան դեմքերին փոխարինելու եկան նոր, ոչ պակաս տաղանդաշատ դեմքեր: Բացի այդ` ունեցանք գրագետ, հետաքրքիր սցենար, որը կրկին բացակայում էր կինոշուկայում: Այսինքն` նյութ չկար, որի վրա դերասանը կարող էր աշխատել: Եվ ամենակարեւորը` մենք այս ֆիլմի միջոցով ունեցանք հերոս: Հայաստանում վերջին շրջանում նկարահանվում էին ֆիլմեր, որոնք սակայն չէին տալիս մեր ազգի հերոսի նկարագիրը: Այն հերոսի, հավաքական կերպարի, որին կցանկանային նմանվել եւ որի գործը կցանկանային շարունակել մեր երիտասարդները:

-Որքանով տեղյակ եմ` ֆիլմի նկարահանումների մի մասը հաջորդել է Ապրիլյան պատերազմին: Այս պարագայում հույզերը կառավարելը դժվար չէ՞ր:

-Հուզական դաշտը, իսկապես, բավական ակտիվ էր: Հենց ապրիլյան օրերի իրադարձությունները, հետպատերազմական տեսարանները ներառվեցին սցենարում: Ես, իհարկե, ոչ բոլոր տեսարաններին եմ մասնակցել, բայց կարող եմ փաստել, որ անասելի էմոցիաներ էինք ապրում: Բայց, այնուամենայնիվ, հատկապես երկրորդ ֆիլմում փորձել ենք այնպես անել, որ դրանք հասնեն մինիմալի: Օրինակ` ֆիլմի առաջին մասում հուզական պոռթկումներն ավելի շատ են, իսկ երկրորդ մասում Դուք կտեսնեք ավելի քիչ արցունք, ավելի քիչ պոռթկումներ:

-Ս. Սարգսյանի անվան համազգային պետական թատրոնի դերասանուհի եք, եւ այնպես է ստացվել, որ ռեժիսորը Ձեզ տեսել է թատրոնում, ապա հրավիրել է կինո: Այս անցումը ի՞նչ դժվարություններ ծնեց:

-Այս դեպքում շատ կարեւոր դեր է խաղում ռեժիսորի հոտառությունը: Նա պետք է թատրոնի դերասանուհուց կարողանա ստանալ նաեւ լավ կինոդերասանուհի: Ինձ համար անցումային այդ փուլը հաղթահարելը դժվար չի եղել: Կան ռեժիսորներ, որոնք թատրոն-կինո սահմանագիծը ճիշտ չեն կարողանում պահել, ինչի արդյունքում կինոյում հայտնվում են թատրոնին բնորոշ տարրեր:

-Անի՛, Ձեր ոլորտի ամենամեծ բացը ո՞րն եք համարում: Դուք, սովորաբար, ի՞նչ տիպի նախագծերին եք նախապատվությունը տալիս:

-Ամենամեծ բացն այն է, որ ժամանակն առաջ է գնում, իսկ մենք թե՛ կինոարտադրության, թե՛ թատերական արվեստի ոլորտում աշխարհից բավական հետ ենք մնում, չենք հասցնում ժամանակին համընթաց քայլել: Ինչ վերաբերում է առաջարկներին, բազմիցս ստացել եմ հրավերներ տարբեր սերիալներից, կոմերցիոն ներկայացումներից, բայց կարողացել եմ զսպել ինձ, հայտնի դառնալու մոլուցքն ինձ չի խեղդել եւ փորձել եմ մասնագիտական առումով արժեքային համակարգիս համապատասխան ընտրություն կատարել:

-Այն դերասանուհիներից եք, որոնք ոչ մի մասսայական միջոցառում բաց չե՞ն թողնում, թե՞ ավելի ներքաշված տեսակ եք:

-Թատերական ասպարեզում, օրինակ, բավական լայն շփումներ ունեմ, իսկ կինոլորտում դրանք նոր են ձեւավորվում: Ամեն դեպքում, ինձ համարում եմ ավելի ներքաշված մարդ…

-Այս պարագայում զարմանալի չի լինի, եթե ֆիլմի երկրորդ մասին ծանոթանալիս մարդիկ պարզապես չճանաչեն Ձեզ:

-Այո՛, ինձ հիմնականում գիտեն թատրոնից, այսինքն` շատ քիչ մարդ գիտի ինձ…

-Անի՛, ֆիլմում նկարահանվելուց հետո ստեղծագործական դադար եք վերցրել: Այնինչ, կարծում եմ, ֆիլմի երկրորդ մասի պրեմիերայից հետո հանրության կողմից ավելի ճանաչված եք լինելու: Նման պահի ասպարեզից անհետանալը ճի՞շտ եք համարում:

-Դե, այնպես չէ, որ հոգնել եմ դերասանական կյանքից եւ որոշել եմ չզբաղվել դրանով: Դադարը անձնական կյանքի բերումով է ստացվել, իսկ անձնականի մասին չէի ուզենա խոսել:

Աննա Բաբաջանյան