Իշխանափոխությո՞ւն. նույնիսկ հեղաշրջում է պետք. խմբագրական

Անդրադառնալով եռյակի իշխանափոխության ձգտումներին՝ ՀՀԿ ԳՄ նիստի շտապող վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը երեկ հայտարարել է, թե ցանկացած իշխանափոխություն վատ է երկրի համար:«Ինչո՞ւ եք նման վատ բաներ կամենում մեր երկրին. յուրաքանչյուր պետության համար իշխանափոխությունը լավ բան չէ: Դուք երիտասարդ եք, նման բաներին մի՛ տրվեք»:

Թե ինչու է քաղաքականությամբ զբաղվելու համար խելքն անհրաժեշտ պայման չհամարող վարչապետը ցանկացած իշխանափոխություն երկրի համար վատ համարում, թերեւս բացատրելու կարիք չկա: Սակայն իրենց բարեկեցությունն ու աթոռը երկրի հետ նույնացնող իշխանություններին` ի դեմս Հովիկ Աբրահամյանի, արժի հիշեցնել, որ ցանկացած նորմալ երկրի զարգացման հիմնական գրավականը հենց պարբերաբար իրականացվող իշխանափոխությունն է ընտրությունների միջոցով: Մինչդեռ Հայաստանում անցած քսաներեք տարիների ընթացքում այդպես էլ տեղի չունեցավ իշխանափոխություն ընտրությունների միջոցով: Իսկ 98-ի փետրվարի 3-ի` Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականը «հայտնի ուժերի» կողմից իրականացված հեղաշրջման արդյունք էր:

Առհասարակ, Հայաստանը տարածաշրջանում միակ երկիրն է, որտեղ անկախության քսաներեքամյա պատմության ընթացքում այդպես էլ ոչ մի անգամ ընդդիմությանը չի հաջողվել գալ իշխանության. կլինի դա հեղաշրջման թե սահմանադրական ճանապարհով: (Վրաստանում եւ անգամ Ադրբեջանում ընդդիմությունը մեկ անգամ չէ, որ եկել է իշխանության): Թե՛ 96-ին, թե՛ 2003-ին, թե՛ 2008-ին եւ թե՛ անգամ 2013-ին հայրենի ընդդիմությունը մշտապես հաղթել է ընտրություններում, սակայն այդպես էլ չի կարողացել հասնել իր իրական հաղթանակի պաշտոնական ճանաչմանը: Այ, սա է շատ վատ երկրի համար, քանզի գլոբալ իմաստով, 99-ի հոկտեմբերի 27-ից ի վեր Հայաստանում իշխանափոխություն տեղի չի ունեցել: Եվ ամենեւին էլ պետք չէ խաբվել Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարգսյանի միջեւ իրական կամ իմիտատիվ հակասությունների գոյությամբ: Բավական է նայել ՀՀ կառավարության ներկայիս կազմը, որը մեծավ մասամբ բաղկացած է նույն Ռոբերտ Քոչարյանի վարչակարգի կարկառուն դեմքերից:

Վերադառնալով Հովիկ Աբրահամյանի պնդմանը, թե ցանկացած իշխանափոխություն վատ է երկրի համար, նկատենք, որ անգամ ցանկացած հեղաշրջում վատ չէ երկրի համար, վատ է դրա ընթացքում հնարավոր արյունահեղության ու ռեպրեսիաների հավանականությունը: Մյուս կողմից էլ, սակայն, հենց հեղաշրջումների արդյունքում են երկրների թե՛ քաղաքական, թե՛ մտավոր էլիտաները «ռեստարտ» լինում, որից հետո երկրները սկսում են ապրել այլ` առավել արդյունավետ ռիթմով:

Այնպես որ, ի հակառակ Հովիկ Աբրահամյանի հորդորի, ժողովրդի մեծ մասը` անկախ տարիքից, ուզում է տրվել իշխանափոխության գործընթացին: