Արդեն 4 օր է, ինչ Հայաստանի հասարակական, քաղաքական շրջանակներում բուռն կերպով քննարկվում է լեգենդար հրամանատարների՝ «Արաբո» եւ «Ապարան» ջոկատների հրամանատարներ Մանվել Եղիազարյանի եւ Ռազմիկ Պետրոսյանի, ապա՝ Սուրեն Սարգսյանի նկատմամբ բռնություն գործադրելու թեման, որին երեկ ավելացավ եւս մեկը՝ իր տան բակում անհայտ անձի կողմից ծեծի ենթարկվեց ԱԺ ՀԱԿ խմբակցության քարտուղար Արամ Մանուկյանը:
Սակայն հրամանատարների գործի մասին ամեն ինչ հայտնի է. ոստիկանության գեներալը՝ ներքին զորքերի հրամանատար Լեւոն Երանոսյանը, հատուկ հանձնարարությամբ իր մարտական ընկերներին հրավիրել էր ընթրելու, զրույցի ընթացքում, հավանաբար գաղտնի ձայնագրության համար, ոչ հաճելի խոսակցություն է ծավալվել, եւ հանձնարարությունը մնացել է թերի: Հրամանատարներին չի հաջողվել «վերբովկա անել» սեղանակիցներին, ինչից հետո ինքնամաքրվելու համար գեներալ Երանոսյանը ծեծել է տվել իր մարտական ընկերներին: Այսինքն՝ այս գործով այլեւս չկա որեւէ գաղտնիք, սակայն իշխանական կուսակցության ներկայացուցիչներն ընդհատակ են անցել, լռում են՝ ինչպես ձուկը. մեկը կաղ է, մյուսը երկրում չէ, երրորդի լեզուն են կարել եւ այլն:
Տարօրինակ է, որ լռում է նաեւ ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը: Նա դեկտեմբերի 10-ին լրագրողների հարցին ի պատասխան՝ խուսափողական մտքեր էր հայտնել՝ ասելով. «Տեղյակ չեմ այդ դեպքերից, բայց գտնում եմ, որ ազատամարտիկներն առաջին հերթին իրենք պետք է օրինակ հանդիսանան մեր հասարակության մեջ, եւ եթե լինում են ոտնձգություններ ազատամարտիկների նկատմամբ, ես դա վատ եմ գնահատում: Մենք մեր իրավասության շրջանակներում կփորձենք պարզել միջադեպերը»: Թե քանի օր է անհրաժեշտ մեր երկրի սահմանների պաշտպանության պատասխանատու Սեյրան Օհանյանին՝ այսքան հրապարակային իրադարձության մանրամասները պարզելու համար, դժվար է ասել, բայց փաստ է, որ նա զգուշանում է ինչ-որ բանից: Թե ինչն է այս պատմության մեջ այդքան վտանգավոր, դժվար չէ կռահել, բայց ՀՀ պաշտպանության նախարարը պարտավոր է գոնե այս հարցում խիզախություն ցուցաբերել, առավել եւս, որ 2018-ին պատրաստվում է առաջադրել իր թեկնածությունը ՀՀ նախագահի ընտրություններում:
Ինչո՞ւ ենք ասում՝ պարտավոր է, որովհետեւ ամիսներ առաջ, երբ ադրբեջանական զինուժը մեր սահմանի երկայնքով գրեթե պատերազմական գործողություններ էր սկսել, Սեյրան Օհանյանն առաջիններից հենց ազատամարտիկների հետ հանդիպեց, նրանց խնդրեց օգնել երիտասարդ զինվորներին՝ իրենց ուժով, կամքով ու համարձակությամբ վարակելով զինվորականներին: Հիմա ինչո՞ւ է ջայլամի քաղաքականություն վարում՝ ձեւացնելով, թե տեղյակ չէ՝ ինչ է պատահել հրամանատարների հետ: Ի վերջո, հրամանատարները որեւէ հանցանք չեն գործել, եւ նրանց միայն անցյալի համար կարելի է, գոնե ձեւի համար, ՊՆ-ի անունից զորակցել: Թե չէ՝ սիրուն չէ, պարո՛ն Օհանյան:
.gif)
