ԱԺ-ում երեկ ներկայացնելով ԱԳՆ-ի 2014թ. գործունեության հաշվետվությունը՝ ԱԳ փոխարտգործնախարար Սերգեյ Մանասարյանը հայտարարել է, թե տեղեկատվական պայքարում Հայաստանը Ադրբեջանին որակով է պատասխանում։ Նման մոտեցումը կարելի է գնահատել կա՛մ որպես ինքնասփոփանք, կա՛մ որպես սովորական գլուխգովանություն:
Նախ` այնպես չէ, որ Ադրբեջանի տարածած քարոզչական նյութերը բացառապես անորակ են եւ ոչ արդյունավետ: Իրականում, հատկապես վերջին տարիներին, ադրբեջանական կողմը շատ ավելի գրագետ եւ բարձրորակ քարոզչությամբ է ներկայանում: Դրանում համոզվելու համար բավական է մասնակցել որեւէ միջազգային գագաթնաժողովի, փառատոնի կամ ցուցահանդեսի, որտեղ ադրբեջանական պատվիրակության անդամները բոլոր մասնակիցներին բաժանում են շատ կանչող ձեւավորմամբ եւ ոչ շատ ինֆորմացված մարդկանց համար բավականին համոզիչ տեղեկատվությամբ բազմաթիվ բուկլետներ եւ գրքույկներ:
Այդ թվում` Խոջալուի «ցեղասպանության» կամ Հայաստանի տարածքում գտնվող «ադրբեջանական հուշարձանների», օրինակ՝ Զվարթնոցի կամ Գեղարդի վերաբերյալ: Ընդ որում, խոսքը տասնյակ, հարյուրավոր մարդկանց մասին է, որոնցից թեկուզ տասը տոկոսն էլ եթե ծանոթանա տրված գրականությանը, արդեն իսկ որոշակի պատկերացում (տվյալ դեպքում` թյուր) կձեւավորի ղարաբաղյան հակամարտության եւ հայերի «օկուպացիոն» բնույթի վերաբերյալ: Մինչդեռ հայկական կողմն այս ամենին հակադրում է իր «որակով լռությունը»:
Նույն իրավիճակն է նաեւ գիտական գրականության բնագավառում: Թե՛ մշակութային, թե՛ պատմական աշխատությունների հրատարակման առումով Հայաստանը վերջին քսան տարիներին, մեղմ ասած, շատ է հետ մնացել Ադրբեջանից, եւ դարձյալ ներկայացնելով մեր հրատարակած մի գրքի «որակը» ազերիների տասին արժենալու փաստարկը: Սակայն ժամանակի ընթացքում քանակն իր գործն անում է, եւ այսօր եվրոպական, ամերիկյան կամ արաբական աշխարհի բազմաթիվ երկրների համալսարաններում ուսանողները օգտվում են Մեհրիբան Ալիեւայի գլխավորած Հեյդար Ալիեւի ֆոնդի հրատարակած տասնյակ, հարյուրավոր հատոր շքեղ տպագրված գրականությունից: Եվ եթե որոշ պրպտուն ուսանողներ փորձում են գտնել նաեւ հայկական գրականություն, ապա ստիպված են լինում բավարարվել մեկ -երկու, դեռ սովետական շրջանում հրատարակված աշխատություններից:
Այս ամենի մասին շատ լավ տեղեկացված է թե՛ ՀՀ ԱԳՆ-ն, թե՛ ԳԱ ակադեմիան: Սակայն առաջինը զբաղված է չորրորդական երկրներում կոնկրետ մարդկանց համար դեսպանատներ բացելով, իսկ ծերակույտի վերածված ԳԱԱ-ում էլ միանգամայն բավարարված են նախորդ դարի կեսերին հրատարակված գրականությամբ:
.gif)
