Երեկ հայտնի դարձավ, որ Բրազիլիայի Դաշնային Սենատը միաձայն ընդունել է Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձեւ, որում, մասնավորապես, ասված է. «Դաշնային Սենատը ճանաչում է հայ ժողովրդի Ցեղասպանությունը, որի 100-րդ տարելիցը նշվեց 2015թ. ապրիլի 24-ին: Հարգանքի տուրք է մատուցում Ցեղասպանության զոհերին եւ գնահատում Բրազիլիայում բնակվող հայ փախստականների, հազարավոր բրազիլահայ ժառանգների ներդրումը երկրի տնտեսական, սոցիալական եւ մշակութային ոլորտներում եւ ընդգծում է, որ ոչ մի ցեղասպանություն չպետք է մոռացվի, որպեսզի չկրկնվի»:
Թեեւ այս բանաձեւում, ըստ ՀՀ ԱԳն տարածած հաղորդագրության, չկան Հայոց ցեղասպանությունը դատապարտող եւ Թուրքիային ճանաչման կոչեր անող ձեւակերպումներ, այդուամենայնիվ, ինքնին բանաձեւի ընդունման փաստը շատ կարեւոր է նաեւ այն առումով, որ դա տեղի է ունենում ապրիլի 24-ից հետո: Այսինքն` սա ցույց է տալիս, որ Ցեղասպանության ճանաչման ուղղությամբ տարվող աշխատանքները ապրիլի 24-ից հետո չեն ավարտվում, եւ գործընթացը շարունակվում է: Լյուքսեմբուրգից հետո Բրազիլիայի նման ազդեցիկ պետության խորհրդարանի ընդունած բանաձեւը, բնականաբար, չի կարող չնյարդայնացնել Թուրքիային, որն է՛լ ավելի մեծ ջանքեր կգործադրի, որպեսզի վիժեցնի Գերմանիայի Բունդեսթագի կողմից Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող օրինագծի ընդունումը:
Նկատենք, սակայն, որ մեր հանրության եւ քաղաքական ուժերի համար ապրիլի 24-ից հետո այս հարցը կարծես թե դադարել է նույնքան կարեւորություն ունենալ, եւ այսօր անգամ փորձագիտական շրջանակներում հենց նույն Գերմանիայի Բունդեսթագում ընթացող զարգացումների վերաբերյալ հետաքրքրությունը շատ ցածր է: Պատահական չէ, որ Բրազիլիայի սենատի` դեռեւս մայիսի 27-ին ընդունած բանաձեւի վերաբերյալ հաղորդագրությունը տարածում է միայն երկու օր անց` մայիսի 29-ին: Ասել է թե` ուղիղ ռեժիմով ընթացող զարգացումներին չի հետեւում անգամ ՀՀ արտգործնախարարությունը, եւ այս ճանաչումները բացառապես տեղի հայ համայնքների եւ հենց այդ երկրների քաղաքական ուժերի տարած աշխատանքի արդյունք են:
Իհարկե, Ցեղասպանության ճանաչման գործընթացը, ի վերջո, սկսվել է անկախ Հայաստանի Հանրապետության գործադրած ջանքերից, եւ չի բացառվում, որ շարունակվի անգամ այդ ջանքերի բացակայության դեպքում: Ի վերջո, ճշմարտությունն ամենամեծ ուժն է: Սակայն դա ամենեւին չի նշանակում, որ մենք պետք է թուլացնենք մեր համազգային նպատակաուղղված աշխատանքը այդ ճշմարտության բացահայտմանն ուղղված գործընթացում:
.gif)
