Ո՞վ, ե՞ս, կրիմինա՞լ, չէ՛, ի՞նչ եք ասում, ես աստվածավախ ու աստվածապաշտ մարդ եմ, եկեղեցիների համար մոմեր եմ առնում, բարեգործություն անում, թե չէ ի՞նչ իշխանություններ, ի՞նչ ՀՀԿ, ես դրանց հետ երբեք կապ չեմ էլ ունեցել, իշխանություններն են մեղավոր… Այսպես երեւի կուզեր ասել Վարդան Ղուկասյանը, սակայն չկարողացավ հոգում ամբողջ կուտակվածն արտահայտել, հավանաբար, հուզվեց: Մենք էլ երեւի այնքան հուզվեցինք, որ այդ պահին նույնիսկ մոռացանք, որ ոչ հեռավոր անցյալում Վ. Ղուկասյանն այդ նույն՝ ամենաուժեղ կրիմինալ հանդիսացող պետական կառույցի անբաժան կցորդն է եղել: