Օրերս Երեւանի ապամոնտաժված վերջին հին շենքերից մեկի` Արամի 30-ի տարածքում կառուցապատում իրականացնող սփյուռքահայ գործարար Ավետիս Կարագուլյանը, ով Երեւանի կենտրոնում բազմաթիվ նորակառույց շենքերի սեփականատերն է, երեկ հրավիրած մամլո ասուլիսում հանդես է եկել առաջին հայացքից ցինիկ թվացող, բայց շատ կարեւոր մի հայտարարությամբ.«Ես չգիտեմ՝ պատմական շենք էր, թե ինչ էր, ինձ քանդելու իրավունք են տվել: Խնդիրը ինձնով չի սկսած, ոչ ալ ինձնով կվերջանա, բայց ես սպասեցի 2-3 տարի, նույնն է հարցը, մեկը ինձի չասավ, որ ասիգա հուշարձան է կամ պիտի չքանդվի…»: Ավելի անկեղծ եւ խնդրի իրական պատկերը վեր հանող հայտարարություն, թերեւս, մինչ օրս որեւէ կառուցապատող չէր արել:
Իրականում որն է Կարագուլյանի, Մայրապետյանի, Մկոյանի, Ալեքսանյանի կամ մեկ այլ կառուցապատողի մեղքը. նրանք գործարարներ են, որոնք որեւէ նախագծում գումարներ ներդնելով` ակնկալում են հնարավորինս մեծ շահ, եւ դա միանգամայն բնական է: Մեղադրել այդ մարդկանց քաղաքը այլանդակելու կամ այլ հանցանքների մեջ, մեղմ ասած, անհեթեթություն է: Այդ մարդիկ որեւէ պարտավորություն չունեն մեր քաղաքը չաղճատելու. դրա համար կա օրենք, եւ կան քաղաքային իշխանություններ: Ի վերջո, երեւանցիները Մայրապետյանին կամ Կարագուլյանին չեն ընտրել, այլ ընտրել են Երեւանի քաղաքապետին, իսկ դրանից առաջ էլ` այդ քաղաքապետին նշանակողին:
Մինչդեռ մեր իրականությունում բազմաթիվ են դեպքերը, երբ հենց քաղաքը պահպանելուն կոչված պաշտոնյաները ոչ միայն իրենք են հանդիսանում բազմաթիվ ապօրինի շինարարությունների ստվերային սեփականատերերը, այլեւ հաճախ այս կամ այն գործարարին «խելքի են գցում», որ հնրավոր է մինչ այս անձեռնմխելի կառույցներին դիպչել: Օրինակ` այդպես ձեւափոխվեց Փակ շուկան, այդպես կառուցապատվեց Օպերայի հարակից կանաչ հատվածը, սրճարանապատվեց ողջ Օղակաձեւ զբոսայգին, այդպես «կազինոյի» վերածման վտանգի առջեւ հայտնվեց Մարզահամերգային համալիրը եւ այլն, եւ այլն:
Եվ անկախությունից ի վեր չեղավ գեթ մեկ քաղաքապետ, որը ոչ միայն կընդդիմանար քաղաքի ճարտարապետական տեսքն աղճատող կառուցապատման որեւէ նախագծի, այլեւ ինքը չէր առաջարկի քաղաքի այս կամ այն «յուղոտ կտորը», բնականաբար, համապատասխան ակնկալիքներով: Մինչ օրս եղած միակ բացառությունը Մաշտոցի պուրակի կառուցապատումն էր, որն էլ, ինչպես հիշում ենք, կանխվեց ոչ թե քաղաքապետ տարոն Մարգարյանի, այլ նրան «սիրուն չէ» հրահանգած Սերժ Սարգսյանի կողմից: Եվ երբ այդ նույն պուրակի համար պայքարող ակտիվիստները դա ընդունեցին ցնծությամբ, այ, հենց դրանով էլ ամրագրեցին Սերժ Սարգսյանի, Տարոն Մարգարյանի կամ Ավետիս Կարագուլյանի իրավունքը` քաղաքն աղճատող այս կամ այն կառուցապատումն իրականացնել բացառապես «սիրունության» մասերին սեփական պատկերացումներից, այլ ոչ թե օրենսդրությունից ելնելով:
.gif)
