Այս տարվա ԱԺ առաջին նստաշրջանը սպասվածից կարճ տեւեց. խորհրդարանն արդեն նիստերի երկրորդ օրը սպառել էր օրակարգը եւ պարապուրդի մատնվել, իսկ երեկ ընդհանրապես նիստ չեղավ: Ու քանի որ ԱԺ կանոնակարգ-օրենքը սահմանում է. «Հերթական նիստերն ավարտվում են օրակարգային հարցերի քննարկումն ավարտվելուց հետո», ամեն ինչ «արագի մեջ» ավարտվեց:
Նկատենք, որ քաղաքական առումով կատարվածը, մեղմ ասած, անհասկանալի է:
Պարզվում է` խորհրդարանը քննարկելու նախագծեր չունի մի ժամանակահատվածում, որն օրենսդիր մարմնի համար ամենածանրաբեռնվածն ու աշխատատարը պետք է լիներ: Ի վերջո, Հայաստանն անցում է կատարել խորհրդարանական կառավարման համակարգի է, եւ դեռեւս բազմաթիվ օրենքներ պետք է համապատասխանեցվեն նոր Սահմանադրությանը: Սա ինքներդ եք հասկանում` ինչ ահռելի աշխատանք է ենթադրում: Սահմանադրական փոփոխություններից հետո երկրում արմատապես փոխվել է պետական կառավարման համակարգը, հետեւաբար հարկավոր է վերջին քսան տարվա ընթացքում ընդունված օրենքները համապատասխանեցնել նոր իրողություններին:
Հետո` Սերժ Սարգսյանն օրերս ԱԺ խորհրդի անդամների հետ հանդիպման ժամանակ, անդրադառնալով այս ԱԺ-ի իրականացրած աշխատանքին, ընդգծել էր, թե «չպետք է բավարարվել արվածով»:
Բայց ԱԺ-ն բավարարվել է, որովհետեւ անհիշելի ժամանակներից օրինագծեր հեղինակելու նախաձեռնությունն իր ձեռքն է վերցրել կառավարությունը` ԱԺ-ին վերածելով դակիչ մարմնի: Ու հիմա կառավարությունն է ուղղորդում ԱԺ-ի աշխատանքները` սահմանելով, թե որքան ծանրաբեռնված պետք է այն աշխատի: Պատահական չէ, որ այժմ ԱԺ օրակարգում ընդգրկված 51 նախագծերից միայն 9-ի հեղինակն են պատգամավորները, մնացած 42-ը ներկայացրել է կառավարությունը:
Իսկ օրակարգում դեռեւս չընդգրկված 71 նախագծերից ԱԺ պատգամավորների ներկայացրածը 23-ն է: Էլ չենք խոսում այն մասին, որ կարեւորագույն նախագծերը կառավարությունն ԱԺ է բերել արտահերթ նիստերով, մինչդեռ, պարզվում է, հարկ եղած ժամանակ ԱԺ-ն նաեւ ազատ ժամանակ ունի, որպեսզի հերթական նիստերում կարեւոր հարցերը քննարկի: Հիշում եք` հափշտապ ընդունվեցին Հարկային օրենսգիրքը, Զինապարտության մասին օրենքի աղմկահարույց փոփոխությունները, երբ սահմանափակվեց տարկետման իրավունքը, Դատական օրենսգիրքը, ՍԴ մասին օրենքը եւ այլն: Այս ամենը հայաստանյան ներկա քաղաքական համակարգի պարագայում միանգամայն նորմալ է. պատգամավորներն իրենք էլ առանձնապես չեն դժգոհում կառավարության կցորդի կարգավիճակից: Միայն ընդդիմադիր խմբակցություններից են այս թեմայով բողոքում, այն էլ նրանց թիվը բավարար չէ` ձայնը լսելի դարձնելու համար:
.gif)
