Սահմանադրական հանրաքվեի թոհուբոհի մեջ կարծես թե փոքր-ինչ աննկատ անցավ Հայաստանի եւ Եվրամիության միջեւ նոր իրավական փաստաթղթի շուրջ բանակցությունների պաշտոնական մեկնարկը, որը նախօրեին Բրյուսելում ազդարարեցին ՀՀ ԱԳ նախարար Էդվարդ Նալբանդյանը եւ Եվրամիության դիվանագիտության եւ անվտանգության հարցերով բարձր ներկայացուցիչ Ֆեդերիկա Մոգերինին: Այսպիսով` անցած դեկտեմբերի սկզբին ԵՏՄ-ին անդամակցության քվեարկությունից մեկ տարի անց Հայաստանի իշխանությունները փորձում են Եվրամիության հետ հարաբերությունները վերաֆորմատավորել` հասնելով գոնե Ասոցացման համաձայնագրի քաղաքական դրույթները պարունակող շրջանակային համաձայնագրի ստորագրմանը:
Թե որքան կտեւի այս նոր գործընթացը եւ ինչով կավարտվի, այս պահին դժվար է հստակ ասել՝ հատկապես աչքի առաջ ունենալով 2013թ. սեպտեմբերի 3-ի «մեկ գիշերում կայացված» որոշումը: Բայց այն, որ եվրաինտեգրումը դարձյալ դառնում է ՀՀ արտաքին քաղաքական օրակարգի առաջնային հարցերից մեկը, ինքնին դրական զարգացում է թեկուզ մեր արտաքին քաղաքական շփումների դիվերսիֆիկացման տեսանկյունից:
Այսօր արդեն փորձագետների մեծ մասը հոռետեսական գնահատականներ է հնչեցնում ընդունվելիք շրջանակային փաստաթղթի քաղաքական կշռի վերաբերյալ` պնդելով, որ այն անհամեմատ պակաս կարեւորություն ունեցող եւ համագործակցության հնարավորություններ տվող փաստաթուղթ է լինելու, սակայն ինչպես հաճախ են սիրում կրկնել հանրապետականները` քաղաքականությունը հնարավորի արվեստ է, եւ երբեք պետք չէ ասել երբեք հատկապես աշխարհաքաղաքական սրընթաց փոփոխությունների այս ժամանակաշրջանում:
Ի վերջո, ԵՄ արեւելյան գործընկերության ծրագրի վերանայումից եւ անդամ երկրների նկատմամբ տարազանված քաղաքականության որդեգրումից հետո մի կողմից Ադրբեջանի եւ ԵՄ միջեւ վերջին շրջանի լարված հարաբերությունները, ինչի արդյունքում հարեւան խանությունն այլեւս հարկ չի լինի դիտարկել Հայաստանի հետ նույն հարթության վրա, մյուս կողմից էլ Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի միջեւ հետզհետե սրվող հակամարտությունը էականորեն բարձրացնում են Հայաստանի դերակատարությունն ու կշիռը: Այսօր Հայաստանը առավել կարեւոր գործընկեր է դառնում ինչպես Ռուսաստանի, այնպես էլ Եվրոպայի համար, որն այեւս չի կարող իրեն թույլ տալ այս տարածաշրջանում եւս մեկ երկիր կորցնել:
Եվ այս իրավիճակում Հայաստանի իշխանություններից է կախված, թե որքանով նրանք կկարողանան կիրառել հակասությունների համադրման արվեստը եւ իրապես վարել «եւ-եւ-ի» քաղաքականություն: Ամեն դեպքում, եւս մեկ հնարավորությունը տրված է:
.gif)
