ՍՓՅՈՒՌՔՆ ԱՃՈՒՄ Է, ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ` ՔՉԱՆՈՒՄ

Դերասան ՍԵՐԳԵՅ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ հաճախ է իր կարծիքը բարձրաձայնում, բայց ամենից շատ նա սիրում է իր ասելիքը փոխանցել բեմից իր ներկայացումների միջոցով: Դերասանը  կրկին պատրաստվում է թատերաշրջանի, երկու ներկայացման մեջ է խաղում: 

-Միշտ էլ ասելիքս բեմից եմ ներկայացնում, համարում եմ, որ դա ինձ մոտ ավելի լավ է ստացվում, քան, ասենք, իմ ֆիզիկական ներկայությունը որեւէ ակցիային: Չնայած կան նախաձեռնություններ, որտեղ պետք է ցույց տալ քաղաքացիական անհնազանդությունը, ու ես ինքս մասնակցում եմ, իսկ մնացած տեղերում ես անելիք չունեմ:

-Անհնազանդություն ցուցաբերելը դեռ չի նշանակում, որ խաղաղ ճանապարհով չէ: Ա՛յ, օրինակ, վերջերս ուսանողները դուրս էին եկել եւ ուզում էին իրենց իրավունքները պաշտպանել, բայց շատ հանգիստ դա արվեց, զերծ անցանկալի դրսեւորումներից: 

-Արդեն վաղուց մարդիկ չեն հեռանում այստեղից միայն հացի խնդիր լուծելու համար: Ես շատերի հետ խոսել եմ ու հասկացել, որ մարդիկ հեռանում են, որովհետեւ ֆիզիկապես զզվում են այն դեմքերից, որոնք այսօր տրամադրություն են ստեղծում այս երկրում:

Հացի խնդիր չեն լուծում, որովհետեւ այսօր, փառք Աստծո, հաց կարելի է վաստակել, նույնիսկ ճղճիմ 50.000 դրամը կարելի է վաստակել: Դատապարտել մարդկանց, որ այստեղից գնում են, չեմ կարող, որովհետեւ շատ հաճախ ինքս էլ եմ հանգում դրան, որ երեւի թե լավ կլիներ, եթե այս պահին էստեղ չլինեի, որ էդ ցավը չապրեի: 

-Ես միշտ էլ գոհ եմ եղել իմ սոցիալական կարգավիճակից, որովհետեւ քչով բավարարվող մարդ եմ: Երբեք բիզնես չեմ արել, չեմ ուզել փողից փող սարքել, աշխատավարձս էլ ստացել եմ ներկայացումից ներկայացում: Ինչ վերաբերվում է հանդիսատեսին, ցավոք, ստեղծվել է այնպիսի իրավիճակ, որ դրսում ավելի շատ հանդիսատես ունեմ. սփյուռքն աճում է, հայրենիքը` քչանում: Ես էլ մեկ-մեկ գնում եմ դուրս, էնտեղ եմ խաղում, վաստակում ու հետ գալիս: Ինձ համար խնդիր չկա, կարող եմ էստեղ էլ ապրել, էնտեղ էլ, բայց դե մեծ մասն էստեղ եմ ապրում, քանի դեռ ստաբիլ աշխատանք ունեմ:

-Հայրենիք սիրելն ինձ համար ամորֆ երեւույթ է: Հայրենիքը մարդիկ են, քո հեռուստադիտողն ու հանդիսատեսն է, եթե նրանք տեղափոխվել են այլ վայր, ուրեմն ես պետք է գնամ, էնտեղ էլ խաղամ: Հողը, քարը, ջուրը, պատը ինձ համար գոյություն չունեն, գերագույն արժեքը մարդն է, որը, ցավոք, էստեղ քանի գնում քչանում է, պակասում է նաեւ մտածող ռեսուրսը, որի համար իմ ներկայացումներն են, ու կա երիտասարդություն, որ չգիտես՝ ինչ հողի վրա ծնվեց, եւ այսօր իրենց համար անսովոր է էստեղ մնալը:

-1915 թվից մենք դարձանք գաղթական ժողովուրդ, մեր հոգեբանությունը խախտվեց, ծռվեց, եւ դա լուրջ ուսումնասիրության կարիք ունի, դա փաստ է: Բայց այն, ինչ հիմա տեղի է ունենում, արդյոք հայաթափման քաղաքականություն է, թե ոչ, ձեռքիս տակ նման լուրջ վերլուծություններ ու ինֆորմացիա չունեմ, կարող եմ ինքս ինչ-որ ենթադրություններ անել: Բայց դա էլ իրարամերժ է. եթե հիմիկվա կառավարությունն ուզում է, որ այստեղ հայաթափի, ու ինքն էլ բիզնես է անում, ապա ո՞վ է վաղը այդ խանութից օգտվելու, ո՞վ է գնալու հյուրանոցում մնա… Չեմ հասկանում, իրականում չեմ հասկանում՝ հատուկ է արվում, թե ինքնըստինքյան պատմական պրոցես է տեղի ունենում: Դրա պատասխանը մի 50 տարի հետո կտան, երբ ես արդեն չեմ լինի:

Իսկապես ինձ էլ շատ լուրջ մտահոգում է այս ամենը: Ես էլ ընտանիք, էրեխեք ունեմ, տեսնում եմ, որ հանդիսատեսս քանի գնում քչանում է… Իմ մասնագիտությունը մարդկանց հետ է կապված, ու ամեն գնացող մարդ պոտենցիալ իմ տոմսն առնողն է կամ իմ ծրագիրը դիտողը: Դրա համար շատ եմ սիրում ու գնահատում մարդկանց, ու շատ հաճախ, երբ իմ ներկայացումներին գալիս են մարդիկ, որոնց ես չէի ուզենա տեսնել, դրանք ե՛ւ կառավարությունից են, ե՛ւ մեծահարուստներ, ես աշխատում եմ այնպես անել, որ դահլիճի ամենավերջում նստեն, որ իրենց մարդ չտեսնի: