Մարտի 1-ի հանրահավաքում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից իշխանությանը ներկայացված տասնհինգ կետանոց պահանջագրի կատարման համար ՀԱԿ-ը իշխանություններին ժամանակ էր տվել մինչեւ մարտի 15-ը: Այսօր արդեն մարտի ինն է, ասել է թե` ընդդիմության նշած վերջնաժամկետի կեսից ավելին անցել է, սակայն ընդդիմության ներկայացրած պահանջներից եւ ոչ մեկի ուղղությամբ իշխանությունները որեւէ քայլ չեն արել: Ավելին, հաշվի առնելով այդ կապակցությամբ Հանրապետական կուսակցության տարբեր ներկայացուցիչների հնչեցրած կարծիքները` կարելի է վստահ ասել, որ իշխանություններն անգամ իմիտատիվ քայլերի չեն պատրաստվում գնալ: Ասել է թե` առաջիկայում ընդդիմությունը ստիպված է լինելու կա՛մ ի կատար ածել վճռական գործողությունների դիմելու իր խոստումը, կա՛մ հերթական անգամ հայտնվել անհարմար վիճակում` արդյունքում էլ ավելի մեծացնելով իրենց պասսիվությունից դժգոհող ու հուսախաբվող մարդկանց թիվը: Հաշվի առնելով այն իրողությունը, որ Հայ ազգային կոնգրեսը 2008թ. նախագահական ընտրություններին հաջորդած երեք տարիների ընթացքում, ըստ էության, առաջին անգամ է հանդես գալիս նման հստակ վերջնագրով, կարելի է եզրակացնել, որ ՀԱԿ-ն, այնուամենայնիվ, մանրակրկիտ կերպով հաշվարկել է սեփական գործողությունների ծրագիրն ու արդյունքում հենց այս փուլում է նպատակահարմար համարել անցնել կտրուկ գործողությունների: Դրա համար, ինչ խոսք, կան մի քանի նպաստող գործոններ` ի դեմս արաբական աշխարհում տեղի ունեցող հեղափոխությունների եւ երկրում ստեղծված աննախադեպ ծանր սոցիալական իրավիճակի: Սակայն մյուս կողմից էլ պետք է նկատել, որ նմանատիպ գործոններ նախկինում էլ են առկա եղել, ինչը, սակայն, ամենեւին չի խանգարել, որպեսզի իշխանությունները կարողանան ուժային մեթոդներով լռեցնել բողոքող ժողովրդին ու բարեհաջող կերպով շարունակել իրենց հակասոցիալական քաղաքականությունը: Ուստի, բացի նշված գործոններից, ընդդիմությունը պետք է որ իր զինանոցում ունենա նաեւ այլ հզոր խաղաքարտ: Իսկ այդպիսին կարող է լինել միայն գերտերությունների աջակցությունը: Ունի արդյոք ՀԱԿ-ն այդ խաղաքարտը, թե ոչ` դժվար է ասել: Չի բացառվում, որ դրա առկայությունը պայմանավորված էր նաեւ Սոչիում կայացած Մեդվեդեւ-Ալիեւ-Սարգսյան եռակողմ հանդիպման ելքով: Սակայն դատելով այդ հանդիպման արդյունքից` կարելի է ենթադրել, որ ընդդիմությունն առաջիկայում ստիպված է լինելու հերթական անգամ բախվել իշխանությունների ռեպրեսիվ մեթոդներին եւ դրանք իրենց լռությամբ վավերացնող միջազգային կազմակերպությունների անփոփոխ պահվածքին: Սակայն այդ ամենը նկատի ունենալով հանդերձ` առաջիկայում ընդդիմությունը պարզապես դատապարտված է լինել վճռական, քանի որ հակառակ դեպքում կարող է կորցնել այն միակ քաղաքական կապիտալը, որն այսօր ունի` ժողովրդի վստահությունը:
.gif)
