Երբ օլիգարխները, պատգամավորները, բարձրաստիճան պաշտոնյաները խնդիրներ էին ունենում, նրանք, ի՞նչ է, վարչապետի՞ն էին դիմում։ Իհարկե՝ ոչ։ Հետևաբար վարչապետը նրանց համար հեղինակություն չէր, «հարց լուծող» չէր։ Վստահ եմ, որ նրանք Տիգրան Սարգսյանի հետ սաունա չէին գնում և «դուբայներում» ժամանակ չէին անցկացնում։ Մի խոսքով՝ ընկերություն չէին անում՝ ենթագիտակցաբար «դասակարգային թշնամի» զգալով։ Իհարկե, հակված չեմ նաև իդեալականացնելու Տիգրան Սարգսյանին և ենթադրում եմ, որ նա «իր ձեռից եկած» չարաշահումները կատարել է։ Խոսքն այստեղ «միասնական թիմի» զգացողության մասին է։