Պոզներին տված իր վերջին հարցազրույցում Սերժ Սարգսյանը, պատասխանելով հարցին, թե որն է համարում իր ամենամեծ ձեռքբերումը, հայտարարեց. «Թիմը համախմբելու կարողությունը»: Նման ինքնագնահատականը շատ հետաքրքիր է ՀՀ ներկայիս իշխող էլիտայի` Ս. Սարգսյանի թիմի մասնագիտական եւ մարդկային որակների համապատկերում: Այդ թիմի կարկառուն դեմքերից մեկը` Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանը, հայտնվել է հերթական սկանդալի մեջ որդու` Տ. Խաչատրյանի մասնակցությամբ նոր ծեծկռտուքի կապակցությամբ: Երբ շուրջ 2 տարի առաջ Ս. Խաչատրյանի առանձնատան բակում սպանվեց Ավետիս Բուդաղյանը, մարդիկ մտածեցին, որ թեեւ շատ թանկ գնով, սակայն, ի վերջո, Գորիսը կազատվի Լիսկայից: Սակայն ընդամենը 1 տարի անց Ս. Սարգսյանը ոչ միայն պատասխանատվությունից ազատեց Լիսկայի` մարդ սպանած զավակին, այլեւ Ս. Խաչատրյանին վերադարձրեց իր մարզպետական աթոռը, որպեսզի նա եւ նրա զավակը շարունակեն նույն սանձարձակությամբ ասպատակել ողջ Սյունիքի մարզը:
Նույն կերպ էլ, երբ Գագիկ Բեգլարյանը նախագահականի աշխատակցին ապտակելու արդյունքում ստիպված եղավ հեռանալ Երեւանի քաղաքապետի պաշտոնից, երեւանցիները մտածեցին, որ վերջ, Բեգլարյանին այլեւս չեն տեսնի իշխանական վերնախավում: 1,5 տարի անց, սակայն, Բեգլարյանը նշանակվեց ավելի բարձր` նախարարական պաշտոնի: Ինչ կարող ես անել` Սերժ Սարգսյանի համար «թիմի համախմբվածությունն» ամեն ինչից վեր է: Հաջորդ օրինակը Աժ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանն է, որի` 2011թ. նոյեմբերին ԱԺ նախագահի պաշտոնից հեռացումը շատերը համարեցին նրա քաղաքական կարիերայի ավարտը: Սակայն դարձյալ 6 ամիս անց նա հաղթականորեն վերադարձավ այդ պաշտոնին, ապա հասավ իր երազած` վարչապետական աթոռին:
Ոչ պակաս ուշագրավ են Երվանդ Զախարյանի, Մանուկ Վարդանյանի, Արամ Հարությունյանի, Գագիկ Խաչատրյանի եւ Ս. Սարգսյանի թիմի մնացած ներկայացուցիչների օրինակները, որոնք անվերջ մի պաշտոնից մյուսին են նշանակվում` ի հեճուկս շրիշակից էլ ցածր հանրային հարգանքի: Եվ այստեղ խնդիրն այն չէ, որ այդ մարդկանց մասնագիտական կարողություններն են անփոխարինելի: Պարզապես իր կլանային մտածողությամբ Ս. Սարգսյանն այս տարիների ընթացքում հաջողացրել է իրենից վանել բոլոր կարող, համարձակ, ստեղծագործ անհատներին եւ իր շուրջը ձեւավորել ստերջության եւ գաղջության այնպիսի մի համախմբվածություն, որ ստիպված է մնալ լիսկաների ու գալուստսահակյանների հույսին եւ ամեն անգամ բանուգործը թողած` զբաղվել այն հսկայական վնասների վերականգնմամբ, որոնք հասցվում են այս մարդկանց անգրագետ եւ անբարո գործունեության արդյունքում. վերջին օրինակը Գալուստ Սահակյանի ներդրած «ավանդն» էր հայ-վրացական հարաբերությունների վտանգման գործում:
.gif)
