Գիտեինք, որ մեզ թալանել են, գռփել են, բայց չէինք պատկերացնում, թե այդ ամենը ինչ աստիճան անբարոյական ձևով են իրականացրել. Կարինե Խոդիկյան

Հուլիսի 11-ին տեղի կունենան Հայաստանի գրողների միության համագումարն ու միության նախագահի ընտրությունները: Միության նախագահի պաշտոնում, սակայն, որքանով հայտնի է, բացի ներկայիս նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանից ոչ ոք չի առաջադրել իր թեկնածությունը: Այս եւ այլ թեմաների շուրջ «Ժողովուրդ» օրաթերթը զրուցել է Գրողների միության պաշտոնաթերթ համարվող «Գրական թերթի» գլխավոր խմբագիր, դրամատուրգ, արձակագիր Կարինե Խոդիկյանի հետ:

-Տիկի՛ն Խոդիկյան, ինչու՞ նոր թեկնածուներ ի հայտ չեն գալիս, եւ որքանո՞վ է նպատակահարմար, որ միությունը կրկին Էդվարդ Միլիտոնյանը ղեկավարի:

-Թե ինչու այլ թեկնածուներ չկան, չեմ կարող պատասխանել, իսկ թե որքանով է նպատակահարմար, որ Էդվարդ Միլիտոնյանը նախագահի, դրա պատասխանը կստանաք հուլիսի 11-ին, երբ համագումարը քվեարկությամբ կընտրի նախագահին:

-Միության ներսում խոսակցություններ են պտտվում այն մասին, որ թավշյա հեղափոխության ժամանակ միությունից թույլ չեն տվել, որ հրապարակվի միության անդամ այն գրողների անունները, որոնք սատարել են շարժումը: Ձեզ նման տեղեկություն հայտնի՞ է:

-Ո՛չ: Ես կարող եմ խոսել միայն որպես «Գրական թերթի» խմբագիր: Երբ շարժումը նոր էր սկսել, ես կոլաժ սարքեցի, գրեցի «Սա դեռ սկիզբն է…»: Դրանից հետո թեմայի շուրջ բազմաթիվ հոդվածներ են տպվել: Մեր գրողներից շատերն այդ օրերին հրապարակում էին: Իսկ ովքեր չէին կարող հրապարակում գտնվել, միեւնույն է, իրենց աջակցությունն էին հայտնում: Սուրեն Մուրադյանը, ով 90-ն անց է, վարչության նիստի ժամանակ գրություն էր բերել եւ նշել, թե ինչպես է աջակցում հեղափոխությանը: Դա տպվեց թերթում: Միլիտոնյանը միշտ ասում է՝ Գրողների միության 400-ից ավել անդամներից ամեն մեկն իր հայացքն ունի, ամեն մեկն իր սկզբունքի տերն է: Համենայն դեպս, ես՝ որպես «Գրական թերթի» խմբագիր, երբեք ճնշումների չեմ ենթարկվել:

-Որպես դրամատուրգ` Հայաստանում վերջին երկու ամսվա իրավիճակի վերաբերյալ խմորումներ ունեցե՞լ եք: Հնարավո՞ր է՝ մի հետաքրքիր գործ ներկայացնեք:

-Օրինակ՝ երբ ամիսներ առաջ հայտարարվեց Երեւանի հիմնադրման 2800-ամյակին նվիրված մրցանաբաշխություն, ես երկու ընտանիքի մասին պատմություն գրեցի՝ ներկայացնելով, թե ինչպես են հարեւանները դիմագրավել իննսունականների պատերազմին, մթին, ցրտին, սովին, եւ թե ինչպես է 2008-ի մարտի 1-ը նրանց համար դարձել փորձաքար: Բայց մենք, ցավոք, չունենք թատրոն, որը շատ արագ կարձագանքի մեկ օրվա, շաբաթվա, թեկուզ ամսվա կարեւոր դեպքերին, այնինչ դա մեզ օդ ու ջրի պես անհրաժեշտ է:

Եթե հիմա որեւէ ռեժիսոր Ձեր ասած թեմայով ներկայացում բեմադրելու ցանկություն ունենա, ես երեք օրում կնստեմ եւ այս օրերի մասին դրամատուրգիայի լեզվով կպատմեմ, այդ օրերի զգացումները կփոխանցեմ: Բայց քանի որ մենք նման թատրոն չունենք, թողնում ենք, որ թեման ավելի խորանա, դրամատուրգիական լուրջ նյութ դառնա:

-Այս օրերին, Ձեր բնորոշմամբ, ներքին քաղաքական կյանքում ի՞նչ փուլ ենք թեւակոխել:

-Վերջին երկու ամսում բավական դժվար բարոյահոգեբանական կտտանքների միջով անցանք: Գիտեինք, որ մեզ թալանել են, գռփել են, բայց չէինք պատկերացնում, թե այդ ամենը ինչ աստիճան անբարոյական ձեւով են իրականացրել: Հաճախ մեզ զարմացնում է ոչ թե թալանը, այլ այն այլասերությունը, որն ուղեկցել է այդ թալանն իրականացնելուն: Ամեն դեպքում, շատ ուրախ եմ, որ մեր մեջ ամրանում է հետեւյալ մտայնությունը՝ կա հանցագործություն, ուրեմն պետք է լինի նաեւ պատիժ, բայց միայն օրենքի համաձայն, եթե նույնիսկ խոսքը վերաբերում է ամենավերջին սրիկային: Այս առումով մենք ճիշտ ճանապարհի վրա ենք կանգնած: Օրենքը կարող է գերակայել, եթե այն հավասարապես տարածվի բոլորի վրա:

Զրուցեց Աննա Բաբաջանյան