ArmLur.am-ի խմբագրություն բաց նամակով է դիմել Զապորոժիայում զոհված Վարդգես Սուրենի Սիրունյանի քույրը՝ Լուսինե Մարգարյանը, ով ցանկանում էր իր եղբոր մասին խոսվի, քանի որ Վարդգես Սիրունյանը մեծ գործ է կատարել:
«Վարդգես Սուրենի Սիրունյանը, ծնված 1994 թվականի հունիսի 24-ին Զապորոժիայում, մի հայ մարդ էր, ում կյանքը դարձավ արդարության անսասան նվիրվածության, աննկուն կայունության և հայրենիքի հանդեպ անկեղծ սիրո օրինակ, որը նա հասկանում էր ամենալայն իմաստով։ Վարդգեսի համար Ուկրաինան պարզապես ծննդավայր չէր, դա իր տունն էր, որտեղ նա մեծացավ և ձևավորվեց որպես մարդ: Ընտանիքին նվիրվածությունը, ավանդույթներին և ծնողների կողմից դրված սկզբունքներին հավատարմությունը որոշեցին նրա կյանքի ուղին:
Վարդգեսը երիտասարդ տարիքից դրսևորել է առաջնորդական որակներ և ուրիշներին աջակցելու արժեքի ըմբռնում։ Սովորելով թիվ 76 դպրոցում՝ միշտ նա էր, ում դիմում էին խորհուրդների, օգնության ու պաշտպանութան համար։ Համադասարանցիները նրան հիշում են որպես ընկեր, ով երբեք որևէ մեկին դժվարության մեջ չի թողել, միշտ առաջինն է օգնության ձեռք մեկնել։ Անգամ այն ժամանակ արդարության և ազնվության արժեքները նրան առանձնացրել են իր հասակակիցների մեջ՝ հիմք դնելով նրա հետագա կյանքին։
2020 թվականին Վարդգեսը ստացել է տնտեսագիտական կրթություն, թեև նրա հետաքրքրություններն ու կյանքի առաջնահերթությունները միշտ դուրս են եկել իր ընտրած մասնագիտության սահմաններից։ Մեծանալով հայկական ավանդական ընտանիքում՝ նա խորապես գնահատում էր ընտանեկան կապերն ու բարոյական սկզբունքները, գնահատում էր աշխատասիրության, ազնվության և ուրիշներին օգնելու պատրաստակամության կարևորությանը: Ընտանիքը նրա համար հիմքն էր, և թեև նա ինքն էլ ժամանակ չուներ ստեղծելու իր սեփականը, բայց նրա նվիրական ցանկությունն էր երեխաներին փոխանցել այն նույն արժեքները, որոնք նրա մեջ դաստիարակել էին հայ ծնողները:
2020 թվականին Արցախում ռազմական գործողությունների մեկնարկով Վարդգեսն անտարբեր չմնաց։ Նա հասկանում էր, թե ինչ է կատարվում իր պատմական հայրենիքում և ակտիվորեն օգնում էր ֆինանսապես՝ միջոցներ ուղարկելով և աջակցելով բանակին։ Նա իր ուկրաինացի և հայ ընկերների, հարազատների և ծանոթների միջոցով բազմաթիվ անգամներ է նյութական, դրամական օգնություն ցուցաբերել Հայաստանին ՝ արգելելով դրանց մասին բարձրաձայնելը։ Այս փաստը խոսում է նրա բարձր արժեհամակարգի և մարդկային որակների մասին։ Դա նրա հարգանքի տուրքն էր իր նախնիներին, բայց նրա հիմնական պատասխանատվությունը մնաց Ուկրաինային, երկրին, որը դարձավ իր հայրենի տունը: Վարդգեսը խորապես հասկանում էր Ուկրաինայի և Հայաստանի հարաբերությունները և ձգտում էր ծառայել երկու ժողովուրդներին՝ համատեղելով իր ժառանգությունը իր նվիրվածության հետ այն երկրին, որտեղ նա մեծացել է:
2023 թվականին աշխարհը փոխելու իր ցանկությամբ դրդված Վարդգեսը ստացել է իրավագիտության մագիստրոսի կոչում։ Նա կարծում էր, որ իրավական սկզբունքների իմացությունը կօգնի իրեն ավելի լավ հասկանալ հասարակության մեխանիզմները, պաշտպանել արդարությունը և պաշտպանել կարիքավորներին: Հասարակությանը նպաստելու նրա ցանկությունն արտացոլվել է նրա բոլոր գործողություններում։ Այն ժամանակ նա իրեն տեսնում էր որպես մեկը, ով կարող է դրական փոփոխություններ բերել մարդկանց օգնելով և օրենսդրական մակարդակում արդարության համար պայքարելով: Սակայն պատերազմը փոխեց նրա ծրագրերը։
2022 թվականի փետրվարի 24-ին, երբ ռուս-ուկրաինական պատերազմը, Վարդգեսը չվարանեց միանալ Զապորոժիայի պաշտպանությանը, որն անմիջապես սպառնալիքի տակ էր։ Նա ակտիվորեն օգնել է տեղահանվածներին, զբաղվել կամավորական գործունեությամբ և ամեն կերպ նպաստել քաղաքի պաշտպանությանը։ Նրա աջակցությունը չի սահմանափակվել միայն ֆինանսական օժանդակությամբ։
Վարդգեսն անձամբ զբաղվել է խաղաղ բնակչության պաշտպանությանն ուղղված աշխատանքներով։ Նա ասաց. «Ավելի լավ է ինքս օգնեմ», և չսպասեց ուրիշներին, նա միշտ առաջինն էր գործում։ Թեև նա չստացավ հայտնի մարդկանց աջակցությունը, ում դիմեց, բայց Վարդգեսը շարունակեց կռվել՝ օգտագործելով առկա բոլոր ռեսուրսները, այդ թվում Ամերիկայում գտնվող հարազատների օգնությունը՝ անհրաժեշտ զինտեխնիկա գնելու համար։
Նա չկարողացավ մի կողմ կանգնել, ուստի, չնայած առողջական վիճակի պատճառով մերժմանը, Վարդգեսն ամեն ինչ արեց Ուկրաինայի զինված ուժերում ընդունվելու համար։ Նա հասկանում էր իր մասնակցության կարևորությունը և ձգտում էր լինել այնտեղ, որտեղ իր կարիքն ամենաշատն էր: Վարդգեսն օգնում էր ոչ միայն մարդկանց, այլեւ անհանգստանում էր կենդանիների համար, որոնք նույնպես տուժել էին պատերազմից։ Օգտակար լինելու նրա ցանկությունը դրսևորվեց բոլոր բնագավառներում, և նա օրինակ դարձավ իր շրջապատի շատ մարդկանց համար։
2024 թվականի հոկտեմբերի 28-ի ողբերգական իրադարձությունները, երբ Կուպյանսկում ծառայելու ընթացքում Վարդգեսի կյանքը կարճվեց, ցավալի հարված դարձան նրա ընտանիքի և մտերիմների համար։ Նրա ծնողները, հարազատները թեև մեծ ցավով, հպարտ են իրենց որդով, ով կյանքը տվել է հանուն ազատության և խաղաղության։ Նրանք Ուկրաինային տվեցին իրենց ունեցած ամենաթանկը՝ իրենց որդուն, մարդ, ով մինչև վերջ հավատում էր արդարությանը և խաղաղությանը:
Նրա զոհաբերությունը հայրենի տան հանդեպ անսահման սիրո և նրան կյանք տված երկրին նվիրվածության վկայությունն էր:
Վարդգես Սիրունյանը դարձավ արիության, նվիրումի և մարդասիրության խորհրդանիշ։ Նրա պատմությունը մեզ հիշեցնում է իսկական հայրենասիրությունը, որն արտահայտվում է ոչ թե խոսքերով, այլ գործերով, հանուն ուրիշների ապագայի սեփական կյանքը վտանգելու պատրաստակամությամբ։ Նա անմոռանալի հետք թողեց իրեն ճանաչողների սրտերում և ոգեշնչեց շատերին պայքարելու հանուն ազատության և ավելի լավ աշխարհի: Նրա կյանքը հիշեցնում է, որ իսկական հերոսները չունեն ազգային սահմաններ. նրանք ապրում և գործում են հանուն մարդկության, արդարության և խաղաղության:
Հայաստանում գտնվող իր հարազատների համար մեծագույն հպարտություն է նման զավակ ունենալը՝ մարդ ում մասին այսօր խոսում են Ուկրաինական բոլոր լրատվամիջոցները, ումով հպարտանում են բոլորը և մի յուրահատուկ անձնավորություն ում մասին դեռ շատ երկար եմ խոսելու։
Վարդգես Սիրունյանը անձ է, ում անունը ասոցացնելու են հայ ժողովրդի որդիներ քաջ և անվախ որակների հետ։ Նրա մասին ասելու են, որ նրա սիրտը Հայաստանն էր, հոգին՝ Ուկրաինան»,-գրված էր նամակում:
.gif)
