Անկախության շրջանում ձեւավորված մեր խորհրդարաններում ամենաինքնատիպ դեմքերից մեկն Արշակ Սադոյանն էր՝ իր անվերջանալի աղմուկով, «հասե՛ք, թալանեցին, կերան» հայտարարություններով… «Հետսադոյանական» շրջանում խորհրդարանի ամենայուրատիպ դեմքը դարձավ Գալուստ Սահակյանը: Նա, իհարկե, չի գոռում, չի աղմկում, թալանի ու կողոպուտի մասին էլ չի խոսում: Լինելով ՀՀԿ խմբակցության ղեկավարը եւ հնագույն պատգամավորներից մեկը՝ նա իր «իմաստուն» կեցվածքով ժամանակ առ ժամանակ «խորիմաստ» մտքեր է արտահայտում՝ այսպես դառնալով ՀՀԿ ծանր հրետանին:
Ասում են՝ Գալուստ Գրիգորիչն այնքան մեծ քաշ ու կշիռ ունի խորհրդարանում, որ անգամ իշխանական առաջին դեմքերը զգուշանում են նրա հետ բանավեճի մեջ մտնելուց կամ հակադրվելուց: Գ. Սահակյանի դիրքերը խորհրդարանում ամրապնդվեցին 1999թ. հոկտեմբերի 27-ից հետո, երբ Անդրանիկ Մարգարյանը, դառնալով «Միասնություն» դաշինքի ղեկավար, Գ. Սահակյանին առաջ մղեց: Հենց Ա. Մարգարյանի շնորհիվ էլ Գ. Սահակյանը սկսեց լուծել իր զավակների «բարգավաճման» եւ անձնական բիզնեսի հարցերը: Երբ ծանոթանում ես Գ. Սահակյանի ունեցվածքի հայտարարագրին, ուղղակի խղճահարությամբ ես լցվում նրա հանդեպ: Անշարժ եւ թանկարժեք գույք, արժեթղթեր, ներդրումներ չունի, դրամական միջոցներ՝ եւս: Այսինքն՝ օր աշխատում, օր ծախսում է: Նրա տարեկան եկամուտը կազմել է 3 մլն 109 հազար 700 դրամ՝ ԱԺ-ից ստացած աշխատավարձը եւ 258 հազար դրամ կենսաթոշակ: Ունի նաեւ «Նիսան-Մաքսիմա» մեկ ավտոմեքենա: Բնակարան, ամառանոց չունի: Կա՛մ վարձով է ապրում, կա՛մ էլ «ծվարել» է իր զավակներից մեկի տանը… Եթե նրա ստացած աշխատավարձը եւ կենսաթոշակը բաժանենք ամիսների վրա, ապա կստացվի, որ նա հազիվ է ծայրը ծայրին հասցնում ու անգամ չի էլ կարողանում ամառային հանգիստը կազմակերպել…
Բայց այս հայտարարագիրն առ ոչինչ է, որովհետեւ Գ. Սահակյանը մեր օրերի նոր «քաղաքացի Կորեյկոն» է, որն իր ունեցվածքը պահում է շատ թաքուն՝ աչքի չընկնելու համար: Օրերս «Ժողովրդավարական հայրենիք» կուսակցության նախագահ Պետրոս Մակեյանը, խոսելով տրանսպորտի սակագնի բարձրացման մասին, ասաց. «Գծատերերի կնքահայրը Գալուստ Սահակյանն է, դա աշխարհը գիտե»: Որեւէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Գալուստ Գրիգորիչը Երեւանում առաջին գծատերերից մեկն է, որ նրան է պատկանում առնվազն երկու գիծ: Այս բոլոր գծերը տեղակայված են Աջափնյակում, այսինքն՝ Սահակյանների «կալվածքում»: Դե, Գալուստ Գրիգորիչը չի ցանկանում մայրաքաղաքի կենտրոնում զարկ տալ իր գծատիրական գործունեությանը. ի՞նչ կարիք կա աչքի ընկնել:
Ասենք, որ շատ վաղուց Աջափնյակը համարվում էր Սահակյանների ազդեցության հանգրվանը, բայց այն բանից հետո, երբ Արման Սահակյանը չկարողացավ այստեղ թաղապետ ընտրվել (չնայած քեռու՝ Աշոտ Աղաբաբյանի (Բուռնաշ) աջակցությանը), Գ. Սահակյանի արեւն Աջափնյակում փոքր-ինչ խավարեց: Իհարկե, դա չխանգարեց, որ նա այստեղ՝ Յավորովի փողոց տանող ճանապարհին, մի մեծ ու շքեղ խանութ կառուցի եւ համալրի Շիրակի խճուղու վրա ունեցած խանութների թիվը: Պաշտոնապես որեւէ մեկը չի կարող հաստատել, որ այդ խանութները հենց նրան են պատկանում, սակայն բավական է Աջափնյակում մի ժամ քայլել, որպեսզի մարդիկ ցույց տան այդ խանութները եւ հաստատեն, որ դրանք պատկանում են Գ. Սահակյանին եւ նրա որդիներին:
Ժամանակին խոսակցություններ տարածվեցին այն մասին, որ իր գծերի հարցերը «կարգավորելու» համար Գ. Սահակյանը կարողացել է ձեռք գցել հանգուցյալ պատգամավոր Մելիք Գասպարյանի մոտ պահվող համապատասխան փաստաթղթերը… Գալուստ Գրիգորիչը, իհարկե, չի թաքցնում, որ տարիներ առաջ իր ընտանիքը պարտքով տարածքներ է գնել, մեծ դժվարությամբ փակել պարտքերը ու հիմա այդ տարածքները վարձով է տվել: Գ. Սահակյանը պնդում է, որ իր որդիները, որոնցից մեկը պետական գույքի կառավարման վարչության պետն է, իսկ մյուսը՝ առողջապահության փոխնախարարը, բիզնեսով չեն զբաղվում, ապրում են հալալ քրտինքով: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ Արման Սահակյանը հալալ քրտինքով կարողացել է իր հաշվին 95 մլն դրամ ունենալ… Գ. Սահակյանը չի ժխտում, որ իր որդիները տարբեր տեղերում բաժնեմասեր ունեն, ու հենց դրանցից էլ ձեւավորվում են դրամական միջոցները: Նա նաեւ ասում է, որ ժամանակին կարողացել են շատ վաուչերներ գնել, որոնցով էլ տեր են դարձել այդ բաժնեմասերին… Հիշեցնենք, որ վաուչերները մեր բնակչությանը բաժանվեցին հիմնականում 1991-1992թթ., իսկ այդ ժամանակ Գ. Սահակյանն արդեն Մաշտոցի շրջխորհրդի գործկոմի նախագահի առաջին տեղակալն էր: Ուրեմն պարզ է, թե որտեղից նրան մեծ քանակությամբ վաուչերները…
Հիմա, բացի ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար լինելուց, Գ. Սահակյանը ստանձնել է նաեւ խորհրդարանական գրաքննիչի ու «սանիտարի» պարտականությունները: Նա տեղից քննադատում է «ոչ դուրալի» ելույթներ ունեցողներին, անգամ «շշպռում», ինչպես վարվեց Լեւոն Զուրաբյանի հետ: Իսկ լրագրողներն էլ սիրով են սպասում Գ. Սահակյանի հրապարակային ելույթներին, որովհետեւ նա հարստացնում է մեր քաղաքագիտական գրականության երգիծական էջերը…
.gif)
