Երեւանի Ս. Սարգսյանի անվան պետական համազգային թատրոնի արտիստ, «Զգուշացեք փողից», «Արտիստ» ֆիլմերից, «Դժբախտ երջանկություն», «Կյանքի գինը», «Վերադարձ» եւ այլ հեռուստասերիալներից հայտնի դերասան Վարշամ Գեւորգյանին հեռուստադիտողները տեւական ժամանակ է` էկրաններին չեն տեսնում: «Ժողովուրդ»-ը Վարշամի հետ զրուցել է դրա պատճառների, իր հիմնած «22 production»-ի գործունեության, ասպարեզի խնդիրների եւ այլ թեմաների շուրջ:
-Վարշա՛մ, «22 production»-ը վիդեոարտադրությամբ (գովազդների, տեսահոլովակների) զբաղվելուց զատ գեղարվեստական ֆիլմ արտադրո՞ւմ է:
-Հիմա մեր փրոդաքշընով աշխատում ենք «Մի քանի հոգի» նախագծի նոր ալբոմի վրա, պատրաստվում ենք նկարահանել նաեւ տեսահոլովակ: Ֆիլմ արտադրելու համար պահանջները, որ դրել ենք մեր առջեւ, շատ բարձր են, իսկ դրանք բավարարելուն առայժմ պատրաստ չենք: Հիմա անունով ֆիլմեր շատ կան, բայց մենք չենք ուզում հետեւել դրանց օրինակին. գեղարվեստական ֆիլմն ուրիշ խնդիրներ ունի: Որոշ ռեժիսորների, պրոդյուսերների մոտ ինքնագնահատականը բավական բարձր է, իսկ ես, ստացած լինելով համապատասխան կրթություն, այդ ռիսկը չունեմ:
-Դուք առաջին դերասաններից էիք, որ նկարահանվեցիք հայկական սերիալներում: Իսկ հիմա օճառային օպերաներում Ձեզ ինչո՞ւ չենք տեսնում:
-Լավ սերիալ լինի, մեծ սիրով կնկարահանվեմ, իսկ այն, ինչ հիմա կա, ոչ թե վատ սերիալ է, այլ ընդհանրապես սերիալ չի:
-Կա՞ մի ժանր, որի շրջանակում միշտ ուզեցել եք հանդես գալ, բայց չի ստացվել:
-Բոլոր ժանրերում էլ չարած գործեր կան, կորցրած ժամանակներ կան: Այնքա՜ն քիչ եմ նկարհանվել, այնքա՜ն քիչ եմ խաղացել: Շատ դերեր կան, որ կցանկանայի խաղալ, բայց տեսեք` պետք է, օրինակ, տարեկան 200 ֆիլմ նկարահանվի, ինձ հրավիրեն խաղալու, դրանցից 50-ը իմ նախընտրելի ժանրը չլինի, 50-ում չհամաձայնեմ նկարահանվել ֆինանսների անբավարարության պատճառով, 50-ը գաղափարապես հարազատ չլինի, տակը մնա շուրջ հինգ տասնյակ ֆիլմ, դրանցից հաջողված լինի մի քանի հատը, որ ես ինձ բավարարված զգամ: Այդ ժամանակ նոր լուրջ կլինի ժանրային նախընտրության մասին խոսելը: Հիմա իմ դեպքում տակը բան չի մնում: Ուստի նկարահանվող ֆիլմերը պետք է ավելի շատ լինեն, թե չէ խաղում ենք այն, ինչ կա, հանդիսատեսն էլ դիտում է այն, ինչ կա: Քանակն իր սեւ գործն անում է:
-Այսօր մեր ռեժիսորների համար հաճախ առանձնապես նշանակություն չունի, թե ով կստանձնի այս կամ այն դերը: Այսինքն՝ դերասանները դարձել են հեշտ փոխարինելի: Համաձա՞յն եք:
-Ինքս հաճույքով կխաղամ այն դերը, որը ռեժիսորը կուզենա, որ հենց ես խաղամ: Իհարկե, հասկանալի է, որ Հայաստանի պես երկիրը ֆիլմարտադրության համար չի կարող հարուստ բյուջե ունենալ, սակայն այդ իքս գումարի բաշխումից շատ բան է պարզ դառնում: Եթե ֆիլմարտադրողը կարողանում է տեխնիկային, լույսի վարձակալությանը իքս գումար տրամադրել, բայց դերասանին դրանից մի քանի զրոյով պակաս է վճարում ու ասում, որ դրանից ավել չի կարող տալ, այդտեղից արդեն հասկանալի է դառնում, թե տվյալ ռեժիսորի կամ պրոդյուսերի համար որքան անկարեւոր է` կոնկրետ որ դերասանը կխաղա այդ դերը: Առհասարակ, երբ ինձ հրավիրում են խաղալ ֆիլմում, ես առաջինը ուշադրություն եմ դարձնում դրա գաղափարին: Հակառակ դեպքում կարող ես նկարահանվել անորակ ֆիլմում եւ ակամա դառնալ հանցակից: Իհարկե, երբեմն սիրելի մասնագիտությամբ զբաղվելու գայթակղությունը մեծ է, սակայն կարողանում եմ զսպել այն եւ ֆիլմերի մեջ ընտրություն կատարել:
-Ձեզնից հետո եկած դերասանական սերնդի մասին ի՞նչ կարծիք ունեք:
-Հայաստանում բոլոր մասնագիտությունների դեպքում էլ երիտասարդները շատ ավելի առաջադեմ են եւ գտնվում են «առաջին գծում»: Եթե մեր սերունդը, օրինակ, փորձում էր մի բան, որ տեսներ` ինչ կստացվի, եւ սխալվելու հավանականությունն ավելի մեծ էր, ապա այս նոր սերունդը հստակ տեսնում է արդյունքը, երիտասարդները գիտեն` ինչն է լավ եւ ինչը վատ:
-«Առաջին գծի» հետ կապված. այսօր բոլորիս հպարտությունն է մեր նոր սերունդի երիտասարդների մարտական ոգին, մեր զինվորների գործած սխրանքները: Ի՞նչ եք կարծում` մշակույթի գործառույթը պատերազմական այս իրավիճակում ո՞րը պետք է լինի:
-Մեր բոլորիս խնդիրը ժողովրդի կողքին կանգնելն է եւ սատարելը, որ ոչ մի դեպքում մարդիկ չթուլանան, միասնականությունը չկորցնեն: Իսկ այդ միասնականությունը կա, որը կեղծել, հորինել անհնար է: Արվեստագետի խնդիրն է օգնել մեր ազգի առջեւ ծառացած փորձությունները անցնել եւ թույլ չտալ, որ մարդիկ հանկարծ մի պահ հիասթափություն ապրեն:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
