ՇԱՏ ԲԱՆ ԽԱՌՆՎԵՑ ԻՄ ԿՅԱՆՔՈՒՄ

Երգիչ ԷՐԻԿ ՄԱԿԱՐՅԱՆԸ ծնվել է 1977թ. Երեւանում: Ստացել է ռուսական կրթություն, երկար տարիներ ապրել եւ աշխատել է Սոչիում, այնուհետեւ Մոսկվայում, ինչպես ինքը կատակով բնութագրեց` “քոչվորի կյանք եմ ունեցել, գնացել եկել եմ”: Սակայն վերջին երկու տարիներին  բնակվում է Երեւանում, աշխատում “Շանսոն” ակումբում:

-Ես միշտ զբաղվել եմ երաժշտությամբ ու դրանով վաստակել գումար, այդ իսկ պատճառով էլ ոչ մի տեղ չսովորեցի: Չընդունվեցի Կոնսերվատորիա, չնայած հիմա էլ ուշ չէ: Իմ հայրը թմբկահար էր, ես էլ մի տարի զբաղվեցի, հետո թողեցի: Երգել սկսել եմ շատ ուշ, քանի որ սկզբում տարբեր նվագախմբերում` ե՛ւ Հայաստանում, ե՛ւ Սոչիում, թմբուկների վրա էի նվագում: Կար շրջան, երբ ես Սոչիում էի ու գումար չէի վաստակում: Մի երաժիշտ ինձ ասաց, եթե ուզում ես փող աշխատել, երգի՛ր: Ես էլ ստիպված սկսեցի երգել, ինչպես տեսնում եք, մինչեւ հիմա էլ երգում եմ: 

-Ես նույնիսկ կասեի` սրճարաններից, ճաշարաններից… 

–Երգիչներից շատերը պնդում են, որ ռեստորանները մեծ դպրոց են իրենց համար:

-Իմ կոլեգաների մեծ մասը, որոնք այսօր ստացել են ժողովրդական արտիստի կոչում, բոլորն էլ աշխատել են ռեստորանում: Ռեստորանի նման մեծ դպրոց, ինձ թվում է, չկա: 

-“Շանսոն” ակումբում, այդ ակումբի մթնոլորտը շատ եմ սիրում: Իսկ Սոչիում աշխատում էի հայկական ռեստորանում, հայկական նվագախմբի հետ: Հետո այդ ամեն ինչը ցրվեց, ես մնացի մենակ ու սկսեցի երգել: Երգում էի վրացիների հետ, ու սկսվեց իմ անհատական կարիերան: 

-Արդեն 2 տարի է` իմ տունն այստեղ է: Այնտեղ ապրած տարիներս ինձ պետք էին կարիերայի աճի համար: Աշխատել եմ նաեւ Դնեպրովի հետ, բայց նա մահացավ, մի խոսքով, շատ բան խառնվեց իմ կյանքում: Ես մի պահ չէի երգում, ակումբ ունեի Մոսկվայում, հետո այդ ակումբն էլ փակվեց: Ես վերադարձա տուն` Հայաստան: 

-Երեւի չէի ուզում ունենալ, բայց հիմա ուզում եմ, պահը հասունացել է, ես էլ ցանկություն ունեմ: Շուտով կնկարեմ տեսահոլովակ նոր` “Չեմ հավատումե երգիս հիման վրա, հեղինակը Նարի Հարությունյանն է: Չեմ կարծում, որ տեսահոլովակների առատությունը պետք է նպաստի, որ երգչին սիրեն, նկատեն, լսեն: Ես միշտ փայլել եմ իմ համեստությամբ: Երբեք չեմ մտել այնտեղ, որտեղ իմ տեղը չէ, արել եմ իմ գործը շատ ավելի լավ, քան մեկ ուրիշը կաներ իր գործը: Ես սիրում եմ իմ աշխատանքը ու այն կատարում բարեխղճորեն: Դրա համար էլ, չունենալով տեսահոլովակներ, սիրված եմ:

-Մասնակցել եմ ու հաճախ բերել գլխավոր մրցանակներ, բայց երբեք չեմ հրապարակել այդ ամենը: Բազմաթիվ անգամներ ելույթ եմ ունեցել Կրեմլի դահլիճում:  

-Ամիսներ առաջ ես մասնակցեցի “Հեռուստառեստորան” նախագծին ու ճանաչվեցի հաղթող: Բայց կարծում եմ՝ դա վերջին անգամն էր, ես այն տարիքում չեմ, որ մրցույթների մասնակցեմ: Իսկ “Հեռուստառեստորան”-ին մասնակցեցի, քանի որ նոր էի եկել Մոսկվայից, հետո` յուրաքանչյուր արտիստի մոտ էլ լինում են ստեղծագործական դադարներ: Ինձ համար դժվար էր Մոսկվայից հետո հայտնվել Երեւանում: Այն էլ այն պարագայում, երբ ես Մոսկվայում շատ բաների էի հասել, ամբողջը թողեցի ու եկա: 

-Եկե՛ք չմոռանանք, որ մենք 70 տարի ապրել ենք Սովետական միությունում, մենք՝ հայերս, սիրում ենք ռուսական երգեր ու դրանց շանսոն անվանում:  

-Ռուսը լավ խոսք ունի` ամեն ապրանք ունի իր գնորդը: Ամեն ինչ էլ լսում են` “Մուրկայից” բռնած, վերջացրած ռոմանսներով, հայկական ֆոլկ երգերով, Առնո Բաբաջանյանի ստեղծագործություններով:

-Քանի որ ես երկար տարիներ ապրել եմ Ռուսաստանում, կարող եմ համեմատել: Ասեմ, որ նախկինում այլ կերպ էին, նույնիսկ ամաչում էին ծափ տալ կամ տեղից վեր կենալ պարել: Հիմա այդ ամենը շտկվում է, հավատացե՛ք՝ մերոնք ավելի լավ են ուրախանում, քան ռուսները: Մեր քեֆ անողներին ոչ ոք չի հասնի: 

–Որպես արտիստ՝ ինչի՞ պակաս ունեք:

-Շատ բան է պակաս, ամենից առաջ` լավ լսարան: Երբ ինչ-որ արտիստի լսում են, լավ կլինի՝ գիտակցաբար լսեն, հասկանալով, ոչ թե մոդայի հետեւից ընկնելով:

-Ինչ երազում էի, ունեմ: Ունեմ լավ ընտանիք, կին, երկու զավակ: Տղաս 9 տարեկան է, աղջիկս՝ 8 ամսական: Էլ ի՞նչ է պետք երջանկության համար: