Երբ ակնհայտ դարձավ, որ Հայաստանի քաղաքական որոշակի շրջանակներ որոշել են ԼՂՀ պաշտպանության նախկին նախարար Սամվել Բաբայանի վրա խաղադրույք իրականացնել, ակնհայտ էր, որ այս նախաձեռնությունը ոչ մի լավ բան չի խոստանում:
Սամվել Բաբայանի հարցազրույցից հետո էլ հասկանալի դարձավ, որ Արցախի երբեմնի տերուտիրականը վերադարձել է վրեժ լուծելու մղումով: Ուստի ուշագրավ էր, թե նա ինչպես իրեն կդրսեւորի Արցախում, տեղի իշխանություններն ինչպես կարձագանքեն նրա վերադարձին: Այն հանգամանքը, որ Սամվել Բաբայանի այցելությունը իր հայրենիք որոշվել էր լուրջ քարոզչական իրադարձության վերածել, արդեն իսկ հուշում էր, որ ամեն ինչ հարթ ու խաղաղ չի անցնելու:
Քառօրյա պատերազմից հետո հայ-ադրբեջանական սահմանին տիրող լարվածությունը հաշվի առնելով՝ հայ հանրության մեծամասնությունը մի պահ մոռացության էր մատնել հայկական երկու պետությունների իշխանությունների հանցավոր եւ կոռումպացված բնույթը: Հատկապես Արցախի իշխանությունների հետ կապված հայկական լրատվական դաշտում, հանրության ակտիվ մասի մոտ ակամա համընդհանուր զինադադար էր հայտարարվել: Սակայն ակնհայտ էր, որ Բաբայանի վերադարձից հետո վերջինս նույնպես ամեն ինչ կանի, որպեսզի Արցախի իշխանությունների շուրջ ձեւավորված անդորը խախտվի: Դրանում համոզվելու համար շատ կարճ ժամանակ պահանջվեց՝ ընդամենը մեկ օր: Փաստորեն Սամվել Բաբայանը Արցախ այցելեց հունիսի 5-ին, եւ արդեն հաջորդ օրը նրա վերադարձը քարոզող ԼՂՀ խորհրդարանի պատգամավոր Հայկ Խանումյանը դաժան ծեծի ենթարկվեց:
Արցախի իշխանությունները ցանկության դեպքում կարող են բացահայտել ԼՂՀ խորհրդարանի պատգամավորի վրա հարձակված անձանց եւ նրանց պատասխանատվության ենթարկել: Բայց ե՛ւ բացահայտելու, ե՛ւ չբացահայտելու դեպքում արդեն Արցախի իշխանությունները փաստացի ստանձնում են Խանումյանի ծեծի պատասխանատվությունը: Առավել հավանական է, որ հենց երկրորդ տարբերակով էլ իրադարձությունները կզարգանան, եւ չի բացահայտվի գործը: ԼՂՀ իշխանությունները այդպիսով Սամվել Բաբայանի կողմնակիցներին հստակ հասկացնում են, որ նրանց դեմ օգտագործվող գործիքների հարցում չեն պատրաստվում խտրականություն դնել: Հաշվի առնելով, որ ինքը՝ Սամվել Բաբայանը եւս Արցախի տերուտիրականը լինելու տարիներին ում հետ ինչպես ցանկացել վարվել է ու ոչնչով կաշկանդված չի եղել, ուստի նրա կողմնակիցներից շատերի համար Խանումյանի ծեծը կարող է առավել քան հստակ ուղերձ լինել:
Ինչեւէ, Սամվել Բաբայանն առայժմ շարունակում է հայտարարել, թե չի պատրաստվում քաղաքական գործունեություն ծավալել, սակայն բոլորի համար էլ ակնհայտ է, որ այդ հայտարարություններն ընդամենը քարոզչական հնարքներ են` «ազգովի խնդրեցին, եկա»-ի էֆեկտ ստանալու համար: Ուստի առավել ուշագրավ է, թե Բաբայանին Հայաստան վերադարձրած քաղաքական շրջանակները երբվանից եւ ինչպես նրան կսկսեն բացահայտ խաղարկել 2017-ի ԱԺ ընտրություններին միտված քաղաքական գործընթացներում: Ինքը՝ նախկին «կամադույշչին», որքան էլ ցանկանա, միեւնույն է՝ քաղաքական լուրջ ակնկալիքներ չի կարող ունենալ: ՀՀ ԱԺ պատգամավորի համար անհրաժեշտ երկու` վերջին չորս տարում միայն ՀՀ քաղաքացի հանդիսանալու եւ Հայաստանում մշտապես բնակվելու պահանջներից առնվազն մեկին նա չի բավարարում: Սամվել Բաբայանը վերջին չորս տարիներին Հայաստանում չի բնակվել: Այս մասին նաեւ նա ասաց Ստեփանակերտում: Ուստի ակնհայտ է, որ իրեն վերադարձնողների համար նա ընդամենը քարոզչական ռեսուրս է: Այս տեսանկյունից բացառված չէ, որ Հայաստանում եւս մենք ականատես կդառնանք Բաբայանի անձի հետ ուղղակի կամ անուղղակի կապվող սկանդալների: Քարոզչական տեսանկյունից այդ ամենն առավել քան ձեռնտու է նրան վերադարձրած շրջանակներին. եթե իշխանությունները Բաբայանի դեմ գործողություններ են իրականացնում, նշանակում է՝ նրանից վախենում են, իսկ եթե վախենում են… ու այսպես շարունակ:
Այսինքն՝ այս քարոզչական հնարքի միջոցով փորձ է արվում վերականգնել «նախկինների» մի կոնկրետ խմբի հանրության շրջանում կորսված հեղինակությունը: Ժամանակը ցույց կտա, թե որքանով նրանք կհաջողեն: Սակայն մեկ բան ի սկզբանե պետք է արձանագրենք. Հայաստանի հանրային ընկալումը վերջին տարիներին էապես փոխվել է եւ առաջվա պես հեշտությամբ չի տրվում քարոզչական շահարկումներին: Եւ այս իմաստով Բաբայանն ափսոս է, նա հերոս կերպար է, եւ չպետք է փոշիացնել նրա վաստակը:
ՎԱՀԱԳՆ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ
.gif)
