Վերջերս Երեւանի Հրաչյա Ղափլանյանի անվան դրամատիկական թատրոնում մի քանի տարվա դադարից հետո Սոս Ջանիբեկյանի ու Արման Նշանյանի գլխավոր դերակատարմամբ կրկին հանդիսատեսի դատին հանձնվեց «Կենտ զույգ» ներկայացումը (ռեժիսորը նույնպես Արմանն է): «Ժողովուրդ»-ը բեմադրության, հայաստանյան եւ ամերիկյան գործունեությունը համատեղելու եւ այլ թեմաների շուրջ զրուցել է դերասան, երգիի հետ:
-Արմա՛ն, ամերիկացի դրամատուրգ եւ սցենարիստ Նիլ Սայմոնի համանուն պիեսը տեղայնացնելով` հաջողություններ գրանցեցի՞ք: Մենք այսօր հաճախ ենք ականատես լինում իրավիճակների, երբ թատրոնի դերասանը ներկայանում է էկրանին: Այս պարագայում, կարծես, տեղի ունեցավ հակառակը: Դուք եւ Սոսը, առավել հայտնի լինելով որպես էկրանի դերասաններ, հանդես եկաք բեմում:
-Ես` որպես ռեժիսոր, սիթքոմ, սերիալ դիտող, թատրոն չայցելող հանդիսատեսի եւ թատրոնի միջեւ փոքրիկ կամուրջ ստեղծելու ցանկություն ունեի: Եթե հեռուստատեսությունում աշխատելով` դժվար է որակ ապահովելը, ապա թատրոնում հնարավոր է դա անել: Ինչ վերաբերում է էկրանից բեմ տեղափոխվելուն, ապա Սոսի պարագայում Ձեր դիտարկումը տեղին է, բայց ահա ես իմ գործունեությունը սկսել եմ թատրոնից: Երբ սկսում ես քո դերասանական կյանքում հոգեւորի պակասը զգալ, դատարկությունը լցնելու միակ տարբերակը արմատներին գալն է, այսինքն` թատրոն վերադառնալը: Հեռուստատեսությունում, ինչպես նշեցի, այդ բացը լրացնելն այսօր անհնար է, մեծ էկրանին` դժվար, իսկ թատրոնում հնարավոր է: Շատ կարեւոր է ուրիշի սցենարից, մտահղացումից, ֆինանսական միջոցներից կախված չլինելը: Մենք արեցինք այն, ինչը մեր ճաշակով է, համապատասխանում է մեր սկզբունքներին: Հենց դա հաշվի առնելով էլ կարծում եմ` ներկայացումը հաջողված է:
-Առաջիկայում Ձեզ նոր գեղարվեստական ֆիլմերում կտեսնե՞նք: Իսկ նոր տեսահոլովակներ կթողարկե՞ք:
-Խաղացել եմ ռեժիսոր Արամ Շահբազյանի` ղարաբաղյան պատերազմի թեմայով «Լուսին կերած նորածինը» կարճամետրաժ ֆիլմում: Նկարահանվում եմ նաեւ մեկ այլ ֆիլմում` մասշտաբային սցենարով, որը ներկայացնում է 1910-ական թվականների Հայաստանը, պատմում է հայ եւ թուրք ընտանիքների մասին: Առաջիկայում հանդես եմ գալու նաեւ նոր ներկայացման մեջ, այն կոչվում է «Ցանկություն կոչվող տրամվայ», բեմադրիչը Սուրեն Շահվերդյանն է: Ինչ վերաբերում է երգարվեստին, ապա նոր շնչով կներկայացնեմ տեսահոլովակ` Առնո Բաբաջանյանի երգերից մեկի հիման վրա (ինչպես արեցի «Հայուհի գեղեցիկ» երգի դեպքում): Նպատակ ունեմ հայ հանրությանը ցույց տալ, թե որքան որակյալ երգեր ունենք, որոնք այսօր էլ կարող են ակտուալ լինել:
–Կարելի՞ է ենթադրել, որ վերջին շրջանում Ձեր գործունեությունը ավելի շատ իրականացնում եք Հայաստանում, քան ԱՄՆ-ում:
-Միշտ փորձում եմ համատեղել այստեղի եւ այնտեղի աշխատանքը: Որտեղից ավելի հետաքրքիր նախագծերում ընդգրկվելու հրավերներ եմ ստանում, այնտեղ էլ այդ պահին բնակվում եմ: Ես նոր եմ ամուսնացել եւ Հայաստանում կնոջս հետ շատ երջանիկ ենք. գնալու պատճառ դեռ չեմ տեսում: Ընդհանրապես, հիմա ինձ չի հետաքրքրում` աշխատանք կունենամ ԱՄՆ-ում, թե Հայաստանում, կլինի առաջարկ թատրոնից, կինոյից, թե սերիալից: Ինձ հետաքրքրում է սցենարը եւ կերպարը: Ես տարիքս առած մարդ եմ, չնայած որ չի երեւում (ծիծաղում է): Արդեն հոգնել եմ ուրիշների ճառով շարժվել: Կյանքը կարճ է, եւ պետք է անել բան, որից հոգիդ կլցվի, որի միջոցով դու կբարձրանաս:
Օրինակ` դերասանը իր կերպարների միջոցով ցույց է տալիս, որ կյանքը հրաշալի է եւ այդպիսով, ինչպես բժիշկը, բուժում է իր հանդիսատեսին: Այդ ընթացքում դերասանն ինքը աճում է: Եթե այդ աճը տեղի չի ունենում, ինքդ քեզ հարցնում ես. «Ինչի՞ համար եմ ես աշխատում»: Ինձ պետք չէ, որ երեք հոգի ավել ճանաչի ինձ: Ես ընդհանրապես դրա կարիքը չունեմ, դրանից ես ազատագրվել եմ, կարծես վերածնվել եմ: Ավելի լավ է` անվճար աշխատանք կատարեմ, բայց դրանից հոգիս լցվի, քան միլիոնավոր դրամներ բերող անբովանդակ գործ անեմ:
Ամբողջ կյանքում չեմ սիրել սուտը: Բայց եկավ մի պահ, երբ իմ կարիերայում փոքրիկ ստերի շրջան էր սկսվել, եւ ես վախեցա, որ այդ փոքրիկ ստերը մի օր կտանեն ինձ դեպի մեծ սուտ: Իմ ընտանիքում, ընկերներիս շրջապատում սուտը տեղ չունի, եւ ես իմ կարիերան եւս զերծ եմ պահում դրանից` անկախ այն հանգամանքից, թե ինչ գայթակղություններ կլինեն: Իսկ ամենամեծ գայթակղությունը, կարծում եմ, փառամոլությունն է: Եթե կարողանաս ձերբազատվել փառքից, կլինես ազատ, եթե լինես ազատ, կաշխատես անկեղծ:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
