Մաքսային միությանն անդամակցելու Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունից հետո Հայաստանում շատերն ընդվզեցին` նշելով, որ Ս. Սարգսյանն իրավասու չէ նման ճակատագրական խնդրի շուրջ միանձնյա որոշում կայացնել, եւ որ այս հարցով անհրաժեշտ է անցկացնել համազգային հանրաքվե: Ի պատասխան՝ իշխանությունները շտապեցին հիշեցնել, որ համաձայն ՀՀ Սահմանադրության 55-րդ հոդվածի՝ երկրի նախագահն է իրականացնում արտաքին քաղաքականությունն ու կնքում միջազգային պայմանագրեր: Բացի այդ` Մաքսային միությանն անդամակցելու համաձայնագիրը դեռ պետք է վավերացվի ՀՀ Ազգային ժողովի կողմից: Վերջին փաստարկը, ինչ խոսք, կարող է միայն ժպիտ առաջացնել` հաշվի առնելով մեր խորհրդարանի կազմն ու այնտեղ ինքնուրույն քվեարկելու ունակ պատգամավորների գրեթե բացակայությունը: Երեկ էլ, անդրադառնալով այս խնդրին, Եվրախորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովում ծավալված քննարկման ժամանակ բրիտանացի պատգամավոր Չարլզ Թաննոքը հայտարարել է, թե Հայաստանի որոշումն ի վերջո պետք է վավերացվի հանրաքվեով: Թե ինչից ելնելով է ԵԽ պատգամավորը նման հայտարարություն արել, հայտնի չէ, սակայն դատելով ՀՀԿ մամուլի խոսնակի նյարդային արձագանքից, իշխանությունները նման մտադրություն չունեն: Անկեղծ ասած` զարմանալի է, թե ինչու է Ս. Սարգսյանը խուսափում այս հարցը հանրաքվեի դնելուց: Ի վերջո, ի՞նչ վտանգ է նա տեսնում: Նախ` այդ ե՞րբ է եղել, որ Հայաստանում համապետական քվեարկությունը իշխանության համար ոչ ցանկալի արդյունքներ արձանագրի: Բացի այդ` եթե անգամ հանրաքվեի արդյունքները չկեղծվեն, համաձայն տարբեր սոցիոլոգիական հարցումների, այդ թվում եւ` այս օրերին եվրոպական կազմակերպությունների կողմից իրականացվող, ՀՀ քաղաքացիների գերակշիռ մասը քվեարկելու է հօգուտ Ռուսաստանի հետ կապերի ամրապնդման: Հետեւաբար` միակ անցանկալի հետեւանքը, որը կարող է լինել հարցը հանրաքվեի դնելու դեպքում, պետբյուջեից լրացուցիչ ծախսերն են: Բնականաբար, դա շատ լավ գիտի նաեւ Սերժ Սարգսյանը, ուստի հարցն առանց հանրաքվեի լուծելու նրա որոշումը պետք է որ ունենա այլ պատճառներ: Չի բացառվում, որ Ս. Սարգսյանը պարզապես չի ցանկանում Եվրոպային մերժելու եւ Ռուսաստանի գիրկը նետվելու պատասխանատվությունը դնել ողջ հայ ազգի վրա` գիտակցելով դրա բացասական հետեւանքները երկարաժամկետ հեռանկարում: Ի վերջո, մի բան է երկրի ղեկավարի որոշումը, որը վավերացվել է նրա կամակատար խորհրդարանի կողմից, մեկ այլ բան` ողջ ժողովրդի միասնական կամարտահայտությունը: Այս դեպքում Հայաստանի կողմնորոշումը դեպի Ռուսաստան կարծես թե դառնում է մի տեսակ անշրջելի ու շատ հիմնավոր, մինչդեռ հարցն առանց հանրաքվեի լուծելու դեպքում միշտ էլ կարելի է կասկածի տակ դնել այդ որոշման լեգիտիմությունը` եթե ոչ ֆորմալ, ապա բովանդակային տեսանկյունից: Թեեւ` չի բացառվում, որ փորձում ենք ցանկալին իրականության տեղ դնել, եւ Ս. Սարգսյանը պարզապես թքած ունի ժողովրդի կամքի վրա:
.gif)
